میناکاری را هنر عشق و آتش توصیف می‌کنند؛ عشقی که به واسطه هنر روی ظرف نقش می‌بندد و برای ماندگاری به آتش سپرده می‌شود. تلفیق عشق و آتش پیشنیه‌ای ۵ هزارساله دارد و در زمره کهن‌ترین هنرهای ایران زمین قرار دارد و هنوز هم از اصلی‌ترین هنرهای سنتی محسوب می‌شود.
میناکاری که دیگر مدتی است اغلب روی مس انجام می‌شود، پیشتر روی طلا، نقره و سفال انجام می شد. البته میناکاری روی طلا از زیبایی بیشتری برخوردار است، اما طبیعتا از آنجا که قیمت تولید و فروش میناکاری روی طلا گران می‌شود، انگیزه‌های ساخت آن نیز بسیار کمتر شده است و به همین دلیل هم الان اغلب میناکاری‌ها روی مس و سفال انجام می‌شود.
به صورت دقیق نمی‌توان گفت که هنر میناکاری از چه دوره‌ای در ایران شکل گرفت و رواج پیدا کرد. کاوش‌های صورت گرفته برای کشف آثار تاریخی نشان می‌دهد که حتی در دوره هخامنشیان نیز آثاری کشف شده که از هنر مینا در آنها استفاده شده است. به هر حال هنر میناکاری امروز یکی از مهمترین صنایع دستی ایران محسوب می‌شود و شهر اصفهان به عنوان یکی از اصلی‌تری مراکز ساخت آثار میناکاری شناخته می‌شود.
برای ساخت ظروف ظریف میناکاری‌شده چندین مرحله باید پشت سر گذاشته شود. ابتدا ظرف مورد نظر باید به وسیله مسگر به شکل لازم درآید و پس از آن استاد میناکار به آن لعاب سفید رنگ می‌دهد؛ برای این کار معمولا سه الی چهار بار لعاب داده می‌شود تا سطح مورد نظر به اندازه کافی صاف و صیقلی شود. در هر مرحله ظرف به کوره می‌رود و حدود ۷۰۰ درجه حرارت می‌بیند تا رنگ لعابش ثابت شود. پس از آماده شدن ظرف، روی آن با رنگ‌های گوناگون نقاشی می‌شود و دوباره به کوره می‌رود و حدود ۴۰۰ تا ۵۰۰ درجه حرارت می‌بیند تا رنگ‌ها ثابت شوند.
badoorbin.comakhbarazad.comمنبع : خبرفوری
آخرین دیدگاه