محمدحسین روانبخش نوشت:
وقتی از محتوای مذاکرات اطلاعی نیست، وقتی چانه زنی ها تمام نشده و بلوف های دوطرفه ادامه دارد، وقتی هیچکس نظر قطعی نمی دهد و با اما و اگر سخن گفته می شود؛ یعنی داستان به همان شیوه قبل در حال پیش رفتن است…
در موضوع توافق و احیای برجام قطعیتی وجود ندارد؛ و تجربه های مشابه می گوید که اگر قطعیتی هم باشد، معلوم نیست که ماندگار شود. همانطور که داستان پایان جنگ چنین بود!
۲۶ فروردین ۶۶ روزنامه جمهوری اسلامی سخنان امام خمینی را با بزرگترین فونت ممکن تیتر یک کرد که «جنگ تمام نخواهد شد الا به رفتن حزب بعث عراق ». این باور عمومی بود و سخنی که بارها رسما عنوان شده بود. هیچ کس هم جز این نمی خواست؛ اما همین سخن مطلق، ناگهان در تیر ۶۷ کنار گذاشته شد و ایران قطعنامه ۵۹۸ را پذیرفت و جنگ تمام شد. حزب بعث هم ماند تا فروردین ۸۲ که با حمله آمریکا از بین رفت…
واقعیت گاهی اوقات خودش را تحمیل می کند؛ آن هم برای افراد قاطع و دارای حمایت عمومی؛ چه برسد به مذاکرات هسته ای که هیچ کس در آن با قطعیت سخن نمی گوید و اجماعی همگانی در آن نیست.
آیا این خبر مفید بود؟ 4 3
نتیجه بر اساس 4 رای موافق و 3 رای مخالف
آخرین دیدگاه