مسعود شاکری نوشت: حدود یک ماه پیش تحولات سریلانکا در صدر اخبار دنیا بود. دولتی فاسد و نالایق تمام سرمایه‌های ملت را تلف کرد، و فساد خود را با استقراض خارجی و بدهکار کردن ملت پوشاند.
در نهایت کار به جایی رسید که دولت مجبور به اعلام ورشکستگی شد؛ و دو برادری که پست‌های ریاست‌جمهور و نخست‌وزیری را در اختیار داشتند، مجبور به فرار شدند.
مصائب ملت سریلانکا با این اتفاق پایان نیافت، و به اصطلاح از چاله به چاه افتادند. رئیس‌جمهور موقت جدید و بقیه اعضای دولت موقت، وابستگان به «مجمع جهانی اقتصاد» (WEF) و کلاوس شوآب هستند؛ و با شدت تمام در اجرای منویات این مجمع گلوبالیستی تلاش میکنند.
هرچند فقط ۱۰٪ بدهی خارجی سریلانکا به چین است، سهم چین در مصیبت پیش آمده برای این ملت خیلی بیشتر از این رقم است:
عدم توان سریلانکا، در بازپرداخت بدهی برای اجرای پروژه‌هایی که توجیه اقتصادی و سودآوری نداشتند، از اول واضح بود.
اما سیاست «تله بدهی» چین باعث شد که چنین پروژه‌هایی اجرا شوند؛ و پس از عدم توان سریلانکا در بازپرداخت بدهی، چین مالکیت آن پروژه‌ها و حق استفاده از سرزمین را بدست آورد. تصرف بندر Hambantota نمونه‌ای از این موارد است.
در سالهای اخیر نیز مسیر ورشکستگی سریلانکا برای همه روشن بود. اما چین بجای اینکه دولت سریلانکا را تشویق به مذاکره با طلبکاران جهانی (مانند IMF)، برای تعویق اقساط و بخشش بدهی، کند سریلانکا را تشویق به استقراض بیشتر برای بازپرداخت اقساط وامهای دیگر می‌کرد.
به عنوان نمونه در سال ۲۰۲۰ چین ۳ میلیارد دلار دیگر به سریلانکا وام داد، که فقط برای پرداخت اقساط عقب‌افتاده وامهای دیگر استفاده شد.
درواقع سیاست چین هل دادن سریلانکا به چاهی بود که دیگر توان بیرون آمدن از آن را نداشته باشد؛ و مجبور به واگذاری حق حاکمیت ملی خود بشود.
دلیل اینکه چین مسیر بخشش بدهی، و یا تعویق بازپرداخت اقساط بدهی، را پیش نگرفت این بود که چین تقریباً با تمام کشورهایی که در پروژه «ابتکار کمربند و جاده» مشارکت کرده‌اند همین معامله را کرده، و وامهایی مشابه به آنها داده است. مفاد قراردادهای چین هم تماماً محرمانه است، و شرایط اعطای وام در دسترس عموم قرار نمی‌گیرند.
آنچه بر سر سریلانکا آمد، احتمالاً بر سر تعدادی از کشورهای دیگر دنیا هم خواهد آمد. اگر چین از بدهی‌های سریلانکا گذشت کند، در نهایت مجبور خواهد شد که همین تخفیف را به دیگر کشورها هم اعطا کند.
تلاش چین این است که از طریق «تله بدهی» سلطه خود را بسط دهد، و بر نقاط مهم استراتژیک دنیا تسلط یابد. بنابراین گذشت کردن از بدهی کشورهای افتاده در تله را نباید انتظار داشت.
هماهنگی و همکاری چین با سازمان‌های گلوبالیستی، مانند WEF، نیز قابل توجه است.
آخرین دیدگاه