جدیدترین خبر نشان می دهد که مسئول BCI حتی فقرزدایی چین را «بیگاری» توصیف کرده؛ تهمتی که پایین ترین سطح شعور یک انسان را نشان می دهد.
سایت «آبزرور» چین دیروز یکشنبه 28 مارس (8 فروردین) گزارش داد، «دیمین سانفیلیپو» رئیس BCI در دسامبر سال 2020، در مصاحبه با شبکه خبری «بی بی سی» مدعی شد که مردم فقیر شین جیانگ چین در پروژه فقرزدایی شرکت کرده و در واقع به کار اجباری وادار شده اند و حتی اگر آنان دستمزد معقولی بگیرند نیز «بیگاری غیر معقول» محسوب می شود.
این اظهار عجیب، غرور و حماقت کامل را نشان می دهد. اولین مورد از اهداف توسعه پایدار 2030 سازمان ملل متحد، رفع فقر است. چین موفق شد در پایان سال 2020، به یک پیروزی قاطع در مبارزه با فقر دست یابد و 10 سال زودتر از موعد مقرر، هدف سازمان ملل برای رفع فقر مطلق را برآورد کند. این یک معجزه از «حکومت چین» است و همچنین سهم بزرگی در امور کاهش فقر برای بشر ادا کرده است.
دستاوردهای مهم چین در کار فقرزدایی باید امری خشنود کننده برای همه بشریت باشد! اما از نظر افرادی مانند سانفیلیپو، این امر به «گناه اصلی» چین تبدیل شده است. شاید از نظر آنها، چین نباید توسعه یابد. ثروتمند شدن با سختکوشی از نظر آنها «بیگاری» است و زندگی در فقر و تهیدستی برای شایسته چینی هاست.
یک کاربر فضای مجازی در واکنش به اظهارات پوچ و بی اساس سانفیلیپو، نوشت دولت های آمریکا و انگلیس با سوء استفاده از موضوع شین جیانگ به دنبال مهار توسعه چین هستند و اختلاف دو طرف درباره شین جیانگ نشان دهنده ریشه عمیق اختلاف ارزش های شرق و غرب است. یکی از اختلافات ارزشی بین غرب و شرق، اختلاف آنها در داشتن دیدگاه حق مردم برای افراط گرایی (دیدگاه غربی ها) و حق بهره مندی از یک زندگی سالم (دیدگاه شرقی ها) است.در این بین قائل شدن این حق برای مردم که می توانند در خانه هایشان بمانند و یارانه بگیرند، درست شبیه قائل شدن حق حماقت و دیوانگی برای مردم است.
در حقیقت این کاربر اینترنتی سئوالی درمورد چگونگی فقرزدایی را مطرح کرده است.
ایالات متحده هم به فقرزدایی مشغول است. در سال 2014، کاخ سفید با انتشار گزارشی اعلام کرد که به مدت 50 سال با فقر مبارزه کرده است. بر اساس این گزارش، نرخ فقر در ایالات متحده در سال 1965 تقریباً 17 درصد و در سال 2012، میزان فقر در این کشور تقریباً 15 درصد بوده است. این یعنی پس از تلاش های سخت فقرزدایی که 50 سال به طول انجامید میزان فقر در ایالات متحده فقط 2 درصد کاهش یافت!
اما در سال 2020، به دلیل شیوع کرونا، 8 میلیون نفر به فقرای آمریکا اضافه شد و دولت ایالات متحده برای «کاهش فقر» رو به چاپ اسکناس آورد.در مارس 2020، دولت ترامپ قانون 2.2 تریلیون دلار برای کمک به کاهش اثرات اقتصادی ویروس کرونا ارائه داد. چندی نگذشته بود که دولت بایدن به قدرت رسید و بار دیگر طرح کمک 1.9 تریلیون دلاری را آغاز کرد. با تکیه بر دلار آمریکا به عنوان یک ارز بین المللی، چاپ دیوانه وار پول در ایالات متحده به طور موقت مشکل معیشت فقرا در این کشور را حل کرد اما مردم جهان مجبور شدند هزینه آن را بپردازند و تورم وارداتی ناشی از آن را تحمل کنند .
بر خلاف فقرزدایی به شیوه «انتقال خون» در ایالات متحده، چین به کاهش فقر به شیوه «خون سازی» مشغول است. از زمان برگزاری هجدهمین کنگره ملی حزب کمونیست چین در سال 2012، چین روش های قبلی ناکارآمد خود را برای کاهش فقر اصلاح کرده و اقدامات فقرزدایی هدفمند را اجرا کرد. هدف نهایی برنامه فقرزدایی چین شناسایی موقعیت صنایع محلی، بهبود ظرفیت تولید محلی و کمک به خانوارهای فقیر در راستای ارتقاء مهارت شغل یابی است.
به طور خلاصه، کاهش فقر به سبک آمریکایی عمدتا مبتنی برامدادرسانی، در مرحله «دادن ماهی به مردم» به جای «آموزش ماهیگیری» باقی مانده است. این روش باعث صرفه جویی در وقت و تلاش شده و ثمرات آن فورا دیده می شود؛ در واقع به جای درمان ،علائم بیماری را از بین می برد و شمار زیادی از افراد تنبل که منتظر امدادرسانی و دریافت صدقه هستند، ظاهر می شوند. هسته اصلی فقرزدایی به سبک چینی آموزش مهارت «ماهیگیری» به مردم است. این بهترین راه برای خانوارهای فقیر است که می توانند واقعاً از فقر خارج شوند. به قول معروف چینی: «دادن ماهی به مردم جوابگوی نیاز شان برای سه وعده غذایی است؛ آموزش ماهیگیری به مردم به نفع تمام عمرشان است.» هر انسان عاقلی به راحتی می تواند متوجه شود کدام راه بهتر است.
البته، فقرزدایی با آموزش مهارت ماهیگری به مردم به هماهنگی خانوارهای فقیر نیاز دارد یعنی آنها باید مهارت خود را ارتقاء دهند و برای ایجاد زندگی بهتر تلاش کنند که این «بیگاری یا کار اجباری» نیست. این در واقع حق اشتغال به کارشان است که مطابق قانون از آن بهره مند شده و به سختی آن را به دست آورده اند. علاوه بر این، موفقیت در کاهش فقر به سبک چینی از روحیه فداکاری تعداد زیادی از کادرهای فقرزدایی که دو اصل «سختکوشی برای مدت طولانی» و «لازم نیست من در آن موفقیت شریک باشم» را الگوی خود قرار داده به دست آمده؛ این چیزی است که برخی از سیاستمداران غربی که به دنبال دستاوردهای سیاسی کوتاه مدت هستند، تمایلی به انجام آن ندارند.
اما غربی ها چرا حتی پس از پرداخت این همه پول نمی توانند فقر را ریشه کن کنند؟ سیاستمداران غربی باید فروتنانه از تجربیات کشورهای دیگر بیاموزند، نه اینکه به عنوان یک «معلم» بالای سر مردم ایستاده و با دروغ پراکنی علیه چین در موضوعاتی مانند «نسل کشی» و «کار اجباری» برتری خود را نشان دهند.
آخرین دیدگاه