گدعون لوی، ستون‌نویس روزنامه هاآرتص در تحلیلی برای میدل ایست آی نوشت: «قطعنامه ۳۳۷۹ اعلام کرد که صهیونیسم شیوه‌ای از نژادپرستی و تبعیض است. اسرائیل شوکه شد. یک بلوار اصلی در شهر حیفا که به افتخار سازمان ملل نامگذاری شده بود، به سرعت توسط شورای این شهر به بلوار صهیونیسم تغییر نام داد. شوخی سرنوشت این جاست که همان خیابانی که در سال ۱۹۴۷ به دلیل قدردانی از سازمان ملل متحد نامگذاری شده بود، سه دهه بعد به دلیل تصمیم متفاوت همان سازمان، تغییر نام پیدا کرد.
به گزارش ایسنا، حییم هرتزوگ یک ابرقهرمان در اسرائیل بود. در آن زمان اوج دوران حرفه‌ای او بود. اسرائیلی‌ها ژست نمایشی او را پاسخی مناسب به آنچه این دولت به عنوان یک اقدام یهودی‌ستیز جهانی تلقی می‌کردند، می دانستند. تقریبا همه اسرائیلی‌ها از جمله من که جوان‌تر بودم، این عقیده را در آن زمان داشتند. مقایسه صهیونیسم با نژادپرستی؟ این فقط می‌تواند یهودستیزی باشد.
سالها گذشت. سازمان ملل متحد آن تصمیم را در دسامبر ۱۹۹۱ لغو کرد اما اکنون چند دهه بعد، همه چیز متفاوت به نظر می‌رسد. صهیونیسم که امروزه اساسا برتری یهودیان را حفظ می‌کند آن هم در جایی که دو قوم در آن زندگی می‌کنند، دیگر چندان دور از تصمیم و نظر سازمان ملل نیست. همچنین، ژست و حرکت هرتزوگ در سازمان ملل متحد امروزه دیگر نامناسب به نظر می‌رسد.
تنها چیزی که ذره‌ای از قطعنامه ۳۳۷۹ در سال ۱۹۷۵ عوض نکرده است، رویکرد اسرائیل نسبت به سازمان‌ها و قوانین بین‌المللی می‌باشد. تقریبا با گذشت نیم‌قرن، مشاهده می‌کنیم که گلعاد اردان، سفیر فعلی اسرائیل در سازمان ملل نیز اقدام مشابهی را انجام می‌دهد. در تاریخ ۲۹ اکتبر ۲۰۲۱، وی روبروی تریبون مشابهی ایستاد و گزارش سالانه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد را پاره کرد.
اما این بار چنین حرکتی به عنوان اقدام خشونت‌آمیز تلقی شد و توجه و احترام کمتری را به خود معطوف کرد. اسرائیل به نقض حقوق بشر ادامه می‌دهد و اقدامات او به‌مثابه راننده‌ای است که با سرعت غیرمجاز دستگیر شده و سعی می کند با بیان اینکه همه به این شیوه رانندگی می‌کنند، از اقدامات و عواقب قانونی آن جلوگیری کند.
بنابراین داستان به طور خلاصه چنین روایت می‌شود؛ رژیمی که به لطف قدرت سازمان ملل متحد و جامعه بین‌المللی تاسیس شده اما درست زمانی که همان نهادهای بین‌المللی از او انتقاد می‌کنند، این رژیم به تضعیف همان دسته از نهادهای بین‌المللی می‌پردازد. فقط توجه داشته باشید که چگونه رسانه‌های اسرائیلی درخصوص اعضای کمیسیون‌های مختلف تحقیقات بین‌المللی پیرامون اقدامات اسرائیل گزارش می‌دهند.
همه‌چیز درباره تلاش‌های اسرائیل جهت از بین بردن شهرت ریچارد گلدشتاین، فردی که رهبری تیم تحقیق سازمان ملل در جنگ ۲۰۰۸ الی ۲۰۰۹ غزه را برعهده داشت، علنی نشد. هنوز اطلاعات کمی درخصوص تلاش‌های این دولت برای هدف قرار دادن فاتو بنسودا، دادستان ارشد سابق دادگاه کیفری بین‌المللی در دست است.
اسرائیل بارها از یک استراتژی قدیمی اما مثمرثمری استفاده کرده است؛ "اگر نمی‌توانید پیامی را مدیریت کنید، به پیام‌رسان شلیک کنید." همچنین این رژیم از همکاری با اعضای کمیسیون سازمان ملل که در مورد جنگ اخیر غزه تحقیق می کنند، خودداری می‌کند.
تمام این اتفاقات به وضعیت غیرقابل تصوری منجر شده است. این رژیم دارای یک قدرت اشغالگر است که ادامه اشغال آن در سطح بین‌المللی غیرقانونی شناخته شده است. مدتهاست که اشغالگری موقت او به یک اشغالگری دائمی بدل شده است و نیروهای امنیتی آن دائما در سرزمین‌های اشغالی مرتکب جنایات جنگی می‌شوند.
هیچکس مورد بازجویی، اتهام، محاکمه و یا مجازات قرار نمی‌گیرد؛ نه خود این رژیم و نه شهروندانی که این اقدامات را انجام می‌دهند. همچنین سیستم قضایی اسرائیل به طور سیستماتیک افرادی را که مرتکب چنین جنایاتی می‌شوند، تبرئه می‌کنند و شرایطی ایجاد می‌شود که رژیم، ارتش و سایر سازمان‌های آن از مجازات معاف می‌شوند.
هیچ شخصی هرگز مسئول و پاسخگو شناخته نشده است. حتی اگر گزارشی نوشته شود، اسرائیل آن را نمی‌خواند و سفیر آن متن را در معتبرترین صحنه‌های بین‌المللی تکه پاره می‌کند. اگر کسی شجاعت انجام تحقیقات را داشته باشد، اسرائیل به سرعت آن را ناپدید خواهد کرد.
آخرین دیدگاه