حسین انتظامی، معاون اسبق مطبوعاتی در یادداشتی درگذشت سیدمحمود دعایی ـ مدیرمسئول روزنامه اطلاعات را تسلیت گفت و یادش را گرامی داشت.
متن یادداشت انتظامی بدین شرح است:
«دعایی عزیز، جهان را تاب نیاورد. تسلیت به خانواده و همکاران و دوستدارانش.
این متنی است که در سال ۹۴ برای بزرگمرد بی‌ادعا نوشته‌ام:
چرا دعایی محبوب است؟
نکوداشت سید اهالی مطبوعات، حجت الاسلام والمسلمین حاج سید محمود دعایی بهانه و مناسبت است که وجوه والای شخصیت او واکاوی و بیان شود تا علاوه بر تکریم این نامور دانشور، رهیافتی الگویی نیز داشته باشد:
۱. حاج آقای دعایی، یار دیرین امام راحل بوده است. یک چهره مبارز و انقلابی که همپایی از بزرگان انقلاب، در قم و نجف، یاری و همراهی امام را افتخار خود می‌دانستند.
۲. شخصیت متواضع و کتوم او مانع از پدیداری سوابق است. از تواضعنمایی‌ها که بسیاری از ما بیماران و بیماران را به آنیم مبرّاست و تقریبا همه ما یقین داریم که با برنامه امروز، حتی مصرف‌ها نمی‌توانند به آنگونه عمل کنند که مرسوم است. حتی حدس می‌زنیم زمانی یافته است که کار از گذشته بوده است! این ابرام باعث می شود خدایش نیز مِهر او را بر دل‌ها بیفکند.
٣. سابقه دیرین و دیرپا در مطبوعات، در نفسه او را به یکی از نمادها و ارکان وثیق مطبوعات بدل کرده است.
٤. او از معدود کسانی است که بسان موالی‌اش دعوت به دین و انقلاب را با غیرزبان، سرلوحه خویش ساخته است. روش یا گوهری کمیاب و بلکه نایاب که نیاز این روزهای جامعه ماست. ادب، اعتدال، انصاف، فرزانگی، متانت، فروتنی، جوانمردی، خوشرویی، شوخ‌طبعی، مهربانی، دستگیری، صبوری، رازداری، خطاپوشی و سایر صفاتی که خوبان دارند، او یکجا دارد.
٥. در حالی که دیگران با سابقه و سطح کمتر از او، شأن یا مشغله را بهانه می‌سازند اما او تقریبا در تمام مراسم مطبوعاتی حضور می‌یابد و از قضاوت بر ردیف‌های مهتران جلوس نمی‌کنند: تُعرف الاشیاء باضدادها.
٦. او بر این سیاق در اکثر مراسم ترحیم همکاران مطبوعاتی نیز حضوری برجسته دارد. به نظرم ضرب المثلی هندی است که می‌گوید: ممکن است کسی را که با او خندیده‌ای، فراموش کنی ولی هرگز کسی را که با او گریسته‌ای فراموش نخواهی کرد.
٧. او داشتن حکم از امام عظیم‌الشأن و رهبر گرانقدر را دستمایه برتری‌جویی و پدرخواندگی نساخته است. بلکه حر نمایندگی رهبری را پاس می‌دارد و کمتر موضع سیاسی و بلکه جنجالی می‌کند تا مبادا تعبیربربر شود.
٨. برای او مقام و مسئولیت، به عکس از هم‌کسوتان مانع از زیِی طلبگی نشده است. تشریفات گریز است؛ در میان مردم است غم آنان می‌خورد و به لبخندی مهمانشان می‌کند و از این جهت به سلک آخوندی پایبند است.
۹. هر رسانه، عجب رنگ و بوی گردانندگان خود را دارد. اگر اطلاعات، عبوس، عصبانی و عیب جو و پرده در و پر ادعا و جنجال پیشه و دروغگو نیست برخاسته از منش مدیرش است. طبع ملایم و آرام دعایی است که جمعی معتدل و آرام را گرد خود فراهم سخته و از آن جمع، روزنامه‌ای که روی اعصاب مخاطب راه نمی‌رود، پدید آمده است.
۱۰. مشی سیاسی او بر کسی پوشیده نیست. اما آن را دستمایه تعصب جاهلی نساخته و به دسته‌بندی‌های حیدری ـ نعمتی تن نمی‌دهد. اعتقاد سیاسی را تا حد رگ گردن و تخریب برادران دینی و انقلابی خود فرو نمی‌کاهد. معمولا افراطیون چنینی افرادی را خاکشیر زماج و صلحِ کل وبی بو و خاصیت می‌نامند که بعضا ذم شبیه مدح است. اما انصافا کدام راه به آموزه‌های دین و صلاح و فلاح نزدیکتر است و انسجام ملی را تقویت می‌کند؟
سال‌ها غوطه به خوناب جگر باید خورد
تا ز دل یک نفس معتدل آید بیرون»
آخرین دیدگاه