فیلم گاندی را می دیدم که چگونه با استعمار پیر مبارزه کرد و هند مستعمره را به یک کشور مقتدر علیرغم همه گرفتارهایی که دارد تبدیل کرد!

انقلاب ما در تاریخ بی نظیر بود. من در چگونگی به وجود آمدن آن فعلاً بحث نمی کنم؛ اما واقعیتی است که رخ داده و عظمت آن مورد تأیید دوست و دشمن از ابعاد مختلف است و لو بعضی ها با انگیزه های سیاسی آن را کتمان می کنند. ایران هم اکنون در بسیاری از ابعاد در جهان مطرح است. آسیبهای فراوانی هم داشته ایم. اما اگر نتوانسته ایم از آن خوب بهره برداری کنیم این ضعف ماست. بیایید به خود باز گردیم و از حب جاه و مقام و عناد با یکدیگر را دست بکشیم و راه رفته را آسیب شناسی کنیم و با عزمی راسخ به هم یاری برسانیم.

سفر رئیس جمهور به مسکو واقعه ای مهم بود هر چند بعضی ها در چند و چون نشستن بر سر میز مذاکره و نحوة نگاهها بحث کردند. رزمایش مشترک سه کشور چین روسیه و ایران اهمیت ویژه داشت، قرارداد 25 ساله با چین، یا 20 ساله با روس مسایلی مهم اند. پیمان شانگهای و اوراسیا را هم بر آنها بیفزایید. اینها همه نشان از تحرک سیاست خارجی ایران دارد.

بعضی هستند که کلاً همه مسایل را منفی می بینند و هر کاری دولت انجام دهد را به باد انتقاد می گیرند. بعضی همه دولتها را نقد می کنند و اصلاً اعتقاد به جمهوری اسلامی ندارند ولی بعضی دیگر با دولت خاصی مشکل دارند. اگر دولت مطابق میلشان بر سر کار باشد عیوبش را هم توجیه می کنند. بنابراین اگر چه بعضی ها نگران افتادن ایران به دامن شرق هستند که در پاره ای از موارد به جاست اما نباید نتیجه گرفت که اگر به دامن غرب بیفتیم بهتر است و عوارضی ندارد. من وارد این بحث نمی شوم. آنچه مهم است استقلال و قدرت ملی است که همه علاقمندان از طیف های مختلف باید به آن بیندیشند و برای آن تلاش کنند. حاکمیت بیش از همه مسئول است.

ظاهر امر نشان می دهد که به لحاظ خارجی فعالیتهایی شروع شده است ولی جای کار بسیار هست؛ اگر ما توفیقی نداشته باشیم بی عرضگی از ماست.

وقتی میزان مبادله خارجی با کشور همسایه روسیه را می بینیم و سهم اندک خود را نگاه می کنیم و آنهم با تراز منفی از طرف ایران بسیار باید سر افکنده شویم و بگوییم از ماست که بر ماست. یا هر چه هست از قامت ناساز بی اندام ماست.

ما باید آنقدر سطح استفاده و قابلیت خود را افزایش دهیم که کشورهای چین روسیه از درخواست ما ذله، و از استعداد ما برای اخذ و انتقال فناوری حیرت زده شوند. این هنر را ما باید هر چه سریعتر نشان دهیم. دانشگاه و صنعت باید بجنبند و از فرصت استفاده کنند و در آموزش و ایجاد مهارت برای عموم دارندگان استعداد تحول ایجاد کنند. من در باره تحول در آموزش و اهمیت آن مطالبی نوشته ام. اگر ما نجنبیم آنها بر کار سوار می شوند و ما همچنان در ضعف خود باید منفعل باشیم. علیرغم مجاهدتها در بعضی حوزه ها اما در بسیاری دیگر تا کنون نشان داده ایم که چنین نبوده ایم. چرا باید محصولات کشاورزی کشور باز گشت داده شود. چرا باید همچنان نه آمایش واقعی، نه اطلاعات درست، و نه سیاست واحد در داخل و خارج داشته باشیم با آنکه همچنان از آمار و اطلاعات و پنجره واحد و … سخن می گوییم. تحریمهای امریکا بر علیه ما هم بیش از آنکه خطای آنها باشد بی عرضگی ما و یا خیانت از جانب نفوذیهای داخلی بوده است.

هنوز که هنوز است در مصرف داخلی از انرژی و آب و روغن و بسیاری از چیزهای دیگر اول هستیم. چقدر دردناک است که به خاطر مصرف بی رویه گاز خانگی، کارخانه های ما چندین ملیارد دلار متضرر می شوند و ما جرأت تصمیم گیری درست را نداریم. در عدم حفاظت محیط زیست هم که رکورد شکن بوده ایم، در توقع داشتن و نق زدن هم دست دیگران را از پشت بسته ایم. این نه تنها مربوط به ملت است که دولت ها خود در اینگونه رفتار پیشگام بوده اند. که الناس علی دین ملوکهم.

دولت باید در این زمینه کار کند ولی بی پشتوانه ملت چه می تواند بکند. رییس جمهور فعلی نشان داد که اهل کار است اگر چه در بعضی انتخابها و یا انتصابهایش می توان حرفی برای گفتن داشت. اینکه از سفر پر مشغله روس بلافاصه به کرمان سیل زده شخصاً سفر می کند گویای علاقمندی به کار و همدردی با همه مصائب کشور است، اینکه سواحل دریا و حاشیه رودخانه ها را از تجاوز و تعرض پاک یم کند اگر تداوم داشته باشد اقدام بزرگی است و اگر به راستی به تولید بها بدهند و از فرار سرمایه ها به خارج از کشور جلوگیری کنند جای امیدواری است که اگر اعضای دولت هم بتوانند همپای او حرکت کنند می تواند نقطه بسیار امید بخشی باشد.

اینکه انتظار داشته باشیم چین و روسیه یا بقیه کشورهای منطقه به فکر کشور خودشان نباشند فکری بیجا است و اگر چنین کنند به کشورشان خیانت کرده اند. اما اگر ما نتوانیم از این ظرفیت ها استفاده کنیم بی عرضگی ماست.

ملت هم باید ظرفیت خودش را بالا ببرد. بخش خصوصی تقویت شود، کسب و کارها راه بیفتد اما به هرج و مرج نینجامد، شرکتهای عمده و کنسرسیوم ها تشکیل شود و به مدیریت بها داده شود. رقابت از سطح داخلی و جلوی هم ایستادن به رقابت با کشورهای خارجی تغییر کند و از کلک و حقه بازی و تضعیف ملت پرهیز شود و بخش عمده ای از همه اینها به دست دولت است.

دولت باید با متخلفانی که آبروی کشور را در نزد کشورهای دیگر، چه در صنعت یا کشاورزی یا خدمات می برند، و به ویژه عوامل اجرایی که سنگ اندازی، کم کاری یا زرنگی می کنند به شدت و حتی بیش از موارد داخلی برخورد کند.

غفلت از این موارد نتیجه اش این خواهد بود که طرفهای قرار داد از چین روس و بقیه کشورها کار خودشان را بکنند و آنچه برای ما می ماند عقب ماندگی و خسران و عامل دست دیگران شدن است.

اگر نمی خواهیم چین و روسیه بر ما تحکم، و خواسته هایشان را بر ما تحمیل کنند، اگر نمی خواهیم کارگران آنها به نام مهندس بر کارشناسان ما حاکم باشند باید به فکر اصلاح خود باشیم، اگر میخواهیم نظارت ما بر کار آنها همچون نظارت بر عوامل داخلی باشد باید از الان شروع کنیم و آموزش ببینیم، اگر نمی خواهیم مواد خام معدنی خود را با ثمن بخس در اختیار آنها قرار دهیم تا با قیمت گزاف به خودمان برگردانند و کارشناسان ما فقط نظاره گر باشند یا خدای ناخواسته با رشوه همراه آنان شوند و از انتقال فناوری هیچ بهره ای نبرند اکنون زمان اقدام است. و اگر می خواهیم در مشارکتها در سرمایه گذاریها ما هم قدرت چانه زنی به نفع ملت داشته باشیم باید از خود شروع کنیم و توان خود را بالا ببریم.

اینکه فقط سرمایه بیاورند وخودشان همه کاره باشند مانند صید ترال کف اقیانوس را جارو کنند و ما هم راضی به این امر باشیم و نتوانیم حق ملت را بگیریم باید خجالت بکشیم. پس باید خود را تقویت کنیم، با همدیگر به رقابت و جنگ نپردازیم بلکه هم افزایی داشته و ید واحده تبدیل شویم و بسیاری از باید های دیگر.

انتقاد کنندگان و نه آنهایی که دائماً آیه یأس می خوانند راه نشان دهند و نه اینکه بگویند دیگر از دست رفت و همه چیز تمام شد و دولت هم گوش شنوا برای بهره بردن داشته باشد.

از چین و رسیدن به اقتدارش یاد بگیریم، از روس قبل از پوتین و فروپاشی شوروی درس بیاموزیم که چگونه به پا خاست و دوباره به قدرتی بزرگ تبدیل شد. 22 بهمن بر همگان مبارک.