پس از شناسایی اولیه بیماری هانتینگتون، فرد مبتلا با انجام مراقبت‌های لازم پیشگیری‌های مربوط را انجام دهد.
بعد از این مراحل بیمار باید تحت نظر متخصص مغز و اعصاب و روانپزشک داروهای کنترل علائم آن بیماری را مصرف کند. در این مقاله سعی داریم تا همه چیز را راجع این بیماری بررسی کنیم. با ما همراه باشید.
چگونه بیماری هانتینگتون را تشخیص دهیم و با آن مقابله کنیم؟
سلامتی هدیه گرانبهایی است، از طرف خداوند به تمام انسان‌ها. سلامتی پر از پیام و درس برای زندگی کردن است. با نبود این هدیه گرانبها پی به ارزش‌های بالای آن در زندگی می‌بریم.
آری، سلامتی جز نعمت‌هایی است که زمان از دست دادنش متوجه به بودنش می‌شویم. عمیقاً امیدواریم هیچ بیماری امید خود را از دست ندهد. در میان بیماری‌ها برخی قابل درمان و برخی غیر قابل درمان هستند.
برای بیماران قابل درمان استقامت و پایداری در راه‌های درمانی بسیار مهم است. اما در بیمارانی که بیماری‌های غیر قابل درمانی دارند، همچون بیماری هانتینگتون باید صبر و امید خود را از دست ندهند.
این بیماران در مسیر زندگی به حمایت‌های جدی خانواده، دوستان و یک مشاور توانا نیازمندند. مردم عادی نیز در صورت شناخت اینگونه بیماران باید مراعات حال آنان را انجام دهند.
بیماری هانتینگتون چیست؟
قالب بیماری‌ها از روی علامت‌ها و آثاری که دارد، شناسایی می‌شود. بیماری هانتینگتون از بیماری‌های موروثی محسوب می‌شود.
همان طور که هر بیماری بر یک عضو بدن تاثیر می‌گذارد، بیماری هانتینگتون نیز بر عضو مهمی از بدن تاثیرات مخربی بر جای می‌گذارد.
تاثیر این بیماری بر روی سلول‌های مغز است، با نابود سازی این سلول‌های عصبی زیر مجموعه‌های مغز دچار اختلال می‌شوند، این اختلالات در توانایی‌های شخص قابل شهود است.
از جمله این توانایی‌ها : فکر کردن، انواع مختلف اختلال روانی و حرکتی، تغییر شخصیت، کاهش توانایی آموختن و انجام حرکت‌های غیر ارادی است.
بیماری هانتینگتون توسط پزشکان به درمان نرسیده است، فقط مجموعه راهکارهایی برای مقابله با آثار آن ارائه گردیده که مقداری عوارض آن را کنترل می‌کند.
چگونه بیماری هانتینگتون را شناسایی کنیم؟
همان طور که این بیماری ریشه‌های موروثی دارد، لذا اگر در خانواده خود فردی این بیماری را داشت شما نسبت به سایر مردم بیشتر در معرض این بیماری قرار دارید.
اما برای تشخیص قطعی باید به پزشک متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنید، تا وی با انجام آزمایش‌های مختلف نظر قطعی را اعلام کند. برخی از تست‌هایی که پزشک معالج برای تشخیص بیماری هانتینگتون انجام می‌دهد عبارتند از :
1. رفلکس‌های مغزی
یعنی آزمایش‌هایی از بیمار می‌گیرد، که او را به تحریک‌های مربوط به رفتار اعصاب وادار می‌کند. تا واکنش غیر ارادی شخص مشکوک به بیماری هانتینگتون را در پاسخ به این تحریک‌ها ببیند.
2. حواس چندگانه
از حواس‌های بدن آزمایش‌هایی گرفته می‌شود، از بینایی، شنیداری و لامسه تست‌های مربوط به هماهنگی و عمل ناگهانی گرفته می‌شود که واکنش دستگاه عصبیی را تحریک و نتیجه را مشاهده کند.
3. تصویربرداری از مغز
انجام تست‌های روان شناختی و عکس برداری‌های متنوع از مغز میتواند به تشخیص بیماری هانتینگتون کمک کند.
4. انجام آزمایش ژنتیکی
برای ارائه نظر قطعی این مورد از بهترین راهکارهای تشخیص بیماری هانتینگتون است.
علت بروز بیماری هانتینگتون چیست؟
ژن‌های بدن ساختار یک انسان را تشکیل می‌دهند. این ژن‌ها فقط سازنده نیستند بلکه انتقال دهنده اطلاعات و خاطره‌های صاحب ژن می‌باشند.
کوچکترین رفتار یا احساس در این ژن‌ها ماندگار خواهد بود، و این تغییرات به ژن‌های بعدی نیز منتقل خواهد شد. اساساً کوچکترین جهش ترکیب ژن را تحت الشعاع خود قرار می‌دهد، و موجب بروز اختلال در ساختار آن خواهد بود.
جهش در یک ژن عامل بوجود آمدن این بیماری است، تکرار شدن ژن اختلال ایجاد کننده در ساختار DNA باعث وجود آمدن یک بلوک از ژن‌های تکرار شونده می‌شود، این تکرارها باعث تشکیل حلقه‌های طولانی و غیر عادی از هانتینگتین می‌شود.
این تجمع خطرناک باعث تولید سم و در نهایت تخریب و نابود سازی سلول‌های مغز می‌شود. شروع مرگ سلول‌های عصبی در نقاط مختلف مغز اولین علائم بیماری هانتینگتون را به نمایش خواهد گذاشت.
لازم به ذکر است که این ژن در تمام DNA افراد تکرار می‌شود و وجود دارد، این تکرارهای اضافه است که باعث بوجود آمدن بیماری می‌شود.
شاید برای برخی سوال شود که اگر یکی از والدین دارای این بیماری باشد آیا احتمال بوجود آمدن بیماری هانتینگتون برای بچه وجود دارد؟
در پاسخ به این سوال باید گفت که با وجود پیش زمینه این بیماری در یکی از والدین این ژن اخلالگر تا مقدار 50 درصد به فرزند منتقل می‌شود.
در عبارت دیگر یعنی فرزند نیمی از ژن اخلالگر بیماری را دارند. لذا احتمال ابتلا به بیماری هانتینگتون در این بچه‌ها بیش از دیگران است.
چگونه از بیماری هانتینگتون جلوگیری کنیم؟
تشخیص‌های علم پزشکی در ریشه‌های این بیماری مربوط به وراثت و تکرارهای اضافی ژن خاصی بود. لذا اگر بخواهید به صورت علمی و قطعی از این بروز این بیماری در فرزندتان جلوگیری کنید، راهکارهایی وجود دارد.
در اولین مرحله باید خانواده‌هایی که دارای این ژن هستند شناسایی شوند. بعد از تشخیص و شناسایی ژن در والدین با انجام تست‌های ژنتیکی در کنار متخصص ژنتیک جواب آزمایش مشخص می‌گردد.
اگر پیش زمینه در یکی از زوجین وجود دارد، بهتر است تحت نظر یک پزشک متخصص ژنتیک باشند، در صورت تصمیم برای بچه‌دار شدن بهترین پیشنهاد و راهکار برای این زوج‌ها انجام لقاح مصنوعی است.
با گرفتن ژن‌های والدین در آزمایشگاه لقاح انجام می‌گیرد، آن ژن‌هایی که جوابشان منفی است در رحم مادر بارور می‌شوند.
علائم بیماری هانتینگتون در سنین پایین چیست؟
زمانی که این بیماری در سنین پایین ظهور داشته باشد، علائم موجود در بیمار که از خود نشان می‌دهد. با علائم مشهود در بزرگسالان تفاوت‌هایی دارد. این علائم عبارتند از :
1. تشنج ناگهانی
در زمان‌های نامشخص فرد مشکوک دچار تشنج می‌شود.
2. اختلالات رفتاری
مجموعه رفتارهای انسان از عقل و آداب اجتماعی سرچشمه می‌گیرد، تغییر رفتار به صورت حاد و انجام رفتارهایی که قبلاً فرد مرتکب نمی‌شده و یا ناشایست می‌دانسته در این صورت از علائم بیماری بوده است.
3. کاهش سطح حافظه
در میزان یادگیری و سرعت انتقال مطالب سطح حافظه حرف اول را میزند، پس اگر دچار مشکل در یادگیری و نگهداری مطالب هستید، به پزشک متخصص ژنتیک مراجعه کنید.
4. تغییر شخصیت و انجام حرکات غیر ارادی
شخصیت یک نوجوان بسیار حساس است، به گونه ای که حرکت‌های غیر ارادی انجام نخواهد داد، در صورت مشاهده انجام حرکات غیر ارادی و تغییر شخصیت نوجوانان احتمال بیماری هانتینگتون وجود دارد.
5. از دست دادن آموخته‌های علمی
محفوظات علمی که از سال‌های گذشته در ذهن فرد باقی مانده رو به نابودی گذاره، تا جایی که هیچ چیز از آنها در ذهن بیمار باقی نخواهد ماند.
به طور کلی علائم بیماری هانتینگتون چیست؟
از علائم روانشناختی این بیماری می‌توانیم به موارد زیر اشاره کنیم :
کاهش وزن در این نوع بیماران مشاهده شده است. دو قطبی بودن این بیماران که در یک لحظه شاد و بلافاصله غمگین هستند. کاهش و کمبود عزت نفس و انجام رفتارهای بیش از حد و بیش فعال بودن. رفتارهای تکراری و مزاحم و وسواسی بودن.
در علم پزشکی عمده علائم این بیماری در سه حوزه اختلال است، اختلالات روانی، حرکتی، شناختی از موارد شهودی و ثبتی این بیماری می‌باشند.
1. اختلال روانی
با توجه به نابود سازی سلول‌های عصبی در مغز افسردگی از نشانه‌های رایج در این بیماریست که با توجه به مستمر بودن آسیب‌های مغزی این اختلالات در حوزه‌های زیر مجموعه اش ادامه دار خواهد بود.
برخی از این زیر شاخه‌ها عبارتند از:
حضوری کمرنگ در اجتماع تفکر در مورد مرگ و کُشتن خود کم خواب بودن و بی خوابی بی انرژی بودن و خستگی دائمی
2. اختلال حرکتی
این علائم به صورت انجام حرکات غیر ارادی و ناخواسته بروز دارد. این اختلال حرکت‌های زیرا نیز شامل می‌شود :
از دست دادن تعادل هنگام راه رفتن انقباض عضلات اختلال در صحبت کردن
3. اختلال شناختی
این نوع از علامت برای شناسایی بیماری هانتینگتون بسیار شایع و قابل تشخیص است.
عدم تمرکز و آگاهی از اعمال و رفتار خویش بُروز کندی و خلل در آموزش و یادگیری نداشتن قدرت مدیریت و دسته بندی و اولیت بندی کارها تکرار افراطی یک رفتار یا فکر انجام عمل بدون فکر کردن به عواقب آن
اگر متوجه این علائم شدید فوراً به پزشک متخصص روانپزشک، ژنتیک و مغز و اعصاب مراجعه کنید.
بیماری هانتینگتون چه عوارضی دارد؟
با بروز اولین علائم این بیماری هر مقدار که زمان بگذرد این بیماری پیشرفت می‌کند و اثرات مخربی بر جای می‌گذارد. بروز افسردگی بالینی تفکرات او را تا خودکشی می‌برد.
با گذشت زمان هر روز از میزان توانایی‌های فرد مبتلا به بیماری هانتینگتون کاسته می‌شود. یعنی به مرور زمان در انجام برنامه‌های روزانه خود احتیاج به کمک خواهد داشت.
در مدت زمان طولانی او زمین گیر می‌شود، در بستر می‌افتد، حتی قدرت تکلم خود را از دست می‌دهد. اما متوجه تکلم دیگران و نسبت فامیلی یا دوستی آنان خواهد بود.
درمان بیماری هانتینگتون چیست؟
در عصر حاضر علم پزشکی از عهده درمان این بیماری عاجز است، حتی سرعت این بیماری نیز قابل کنترل نمی‌باشد. اما با برخی از داروها می‌توان در پاره ای از موارد علائم این بیماری را کاهش داد.
این داروها در زمینه‌های افسردگی، اختلالات رفتاری و حرکاتی فرد مبتلا به بیماری هانتینگتون است که آنها را بهبود می‌بخشد.
البته باید توجه داشت در زمان تشخیص این بیماری از ابتدا تحت نظر پزشک متخصص مغز و اعصاب و روانپزشک مجرب قرار داشته باشد و در تنظیم داروها و دوز مصرفی آنها حتماً نظر پزشک پرسیده شود و با او مشورت‌های کافی انجام شود.
امکان دارد با انتخاب داروهای مناسب توسط پزشک معالج برخی علائم بیماری را خنثی کرد. به یاد داشته باشید که در هر مرحله از بیماری نوع و دوز داروها تغییر خواهد کرد.
شایع ترین درمان‌های این بیماری در سه شاخه زیر است :
فیزیوتراپی برای انعطاف و هماهنگی عضلات موثر است. گرفتگی‌های عضلات را می‌توان با دیازپام حل کرد. افسردگی‌های مختلف نیز با مراجعه به روانپزشک و داروهای ضد افسردگی قابل حل است.
آخرین دیدگاه