الیاس حضرتی در یادداشتی با عنوان «صدای همکارمان هستیم» در واکنش به بازداشت مهدی بیک، دبیر سیاسی روزنامه اعتماد نوشت:: به عنوان صاحب‌امتیاز و بنیان‌گذار مجموعه رسانه‌ای اعتماد، مسئولیت بدیهی و طبیعی خود می‌دانم که از همکارانم در این مجموعه حمایت کامل را داشته باشم.
پنجشنبه شب بود که مطلع شدم آقای مهدی بیک، همکارمان در روزنامه اعتماد بازداشت شده است. از آن زمان تا زمانی که یادداشت را می‌نویسم همه تلاشم را کرده‌ام که ایشان هرچه زودتر آزاد شوند و در روزهای آینده و تا آزادی ایشان به تلاش‌هایم ادامه خواهم داد. به عنوان صاحب‌امتیاز و بنیان‌گذار مجموعه رسانه‌ای اعتماد، مسوولیت بدیهی و طبیعی خود می‌دانم که از همکارانم در این مجموعه حمایت کامل را داشته باشم.
در این مدت، تجربیات ۲۰ سال اداره روزنامه اعتماد پیش چشمم آمد. چه روزهای دشواری را در کنار روزنامه‌نگاران شریف و متعهد کشورمان گذراندیم! از ذکر جزییات در این یادداشت خودداری می‌کنم اما نمی‌توانم تاسفم را پنهان کنم، تاسف از این موضوع که فارغ از همه این دشواری‌ها همیشه تحریریه روزنامه اعتماد بزرگ‌ترین دلگرمی و مشوق من برای انجام رسالت رسانه‌ای‌ام بوده است. روزنامه‌نگارانی که همواره تاکید داشته‌اند باید سنگر دفاع از حقوق مردم و اطلاع‌رسانی حرفه‌ای را حفظ کرد و با همه دشواری‌های این حرفه ساخته‌اند و ادامه داده‌اند.
یکی از شریف‌ترین این روزنامه‌نگاران آقای مهدی بیک بود که در این مدت تلاش کرد، صدای محرومان جامعه را به گوش مسوولان برساند. در مورد آقای رحیمی، به نظر من یک قوس کامل در کار رسانه‌ای متعهد صورت گرفت و اطلاع‌رسانی ایشان منجر به توجه و دستور قضایی شد. این لحظه یکی از بهترین لحظات در زندگی رسانه‌ای من بود که فعالیت متعهدانه رسانه‌ای و اراده اصلاحی نهادهای حاکمیتی را در کنار هم می‌دیدم. امید داشتم و هنوز هم دارم که این روند ادامه پیدا کند تا هم مسائل کشور در محیطی همکارانه و همدلانه و هم از طریق نهادهای داخلی حل و فصل شوند. اما بازداشت ایشان -که امیدوارم بسیار کوتاه باشد- این امید را به شدت خدشه‌دار کرد.
در همه ۲۰ سال، رویکرد «اعتماد» بر سه استراتژی مشخص استوار بوده است: رویکرد اصلاحی به امور و مرزبندی جدی با جریان برانداز، نقد دولت‌ها و نهادهای مسوول در کشور و حفظ تمامیت ارضی کشور و مرزبندی جدی با تجزیه‌طلبان. در این مدت مدام این سوال را از خودم می‌پرسم که رویکرد ما که مشخص است و ظهور و بروز آن هم در مطالب روزنامه کاملا قابل مشاهده است، از نظر نهادی که مجوز روزنامه و اطلاع‌رسانی می‌دهد هم صاحب صلاحیت شناخته شده‌ام و علاوه بر این سوابق خودم در این نظام برای همه روشن است، پس چرا فعالیت روزنامه‌نگارانه در این دو دهه این‌قدر با محدودیت و سختی همراه بوده است؟ مگر قراری جز این بود که با نقد عملکردها و اطلاع‌رسانی درباره کم‌صداترین بخش‌های جامعه، به اصلاح وضعیت موجود کمک کنیم؟ گاهی اوقات به این فکر می‌کنم که عطای رسانه‌داری در این وضعیت را به لقای آن ببخشم.
همان‌طور که اشاره کردم، شوق و امید تحریریه روزنامه اعتماد به کار حرفه‌ای و دلسوزی آنها همیشه مهم‌ترین پشتوانه امید من برای ادامه کار بوده است. امیدوارم آقای بیک هر چه سریع‌تر به تحریریه «اعتماد» برگردد و پشت میزش، فعالیت خود را ازسر گیرد.
بیشتر بخوانید:
۲۱۲۲۰
آخرین دیدگاه