تا قبل از دوران انقلاب صنعتی، تمامی فعل و انفعالات و رخدادهای بشری در اقصی نقاط عالم، تقریبا به یک شکل بود. از رفتارهای اجتماعی و فعالیتهای اقتصادی گرفته تا نحوه حکومتداری و پاسخگویی مقامات حکومتی به رعیتشان.
اما پس از انقلاب صنعتی و فارغ شدن انسانها از گرفتاریهای کمبود مواد غذایی، مرگ و میرها و شکل گیری طبقات مختلف اجتماعی که تا آن موقع مسبوق به سابقه نبود، موجب پدیدار شدن قشرها، تفکرات، اندیشه ها و به تبع آن، موجب تغییر رفتار حکومتها با شهروندان (رعیتهای گذشته) گردید. این تغییرات موجب شد تا بیش از پیش، حکومتها و شهروندان با وظایف و نقشها و توقعات جدید خود آشنا شده و درصدد مطالبه گری از حکومتشان (قدرتی که موظف به ایجاد رضایتمندی در شهروندانش گردد) شود. اما از آنجایی که قدرت و مطالبه گری شهروندان (به عنوان مهمترین عامل مشروعیت بخش هر حکومتی) تخصصی و متکثر شده است، که حضور مقامات کشوری در دانشگاهها یا کف خیابان دیگر جوابگوی مطالبات اقشار مختلف شهروندی مانند دانشجویان، کسبه، نسل جدید، و …. نیست. و چه بسا حضور مقامات، موجب افزایش تنش قشرهای نامبرده گردد.
در دولت سیزدهم، که شعار شایسته سالاری سر داده، موجب گردیده است که با دیدی مثبتتر و توقع بیشتری به این دولت چشم دوخته شود. اما علیرغم شعارها و موضعگیریهای رئیس دولت سیزدهم، ما شاهد این اتفاق مبارک در بدنه دولت نیستیم و این امر به خودی خود، موجب برافروختن خشم در قشرهای یادشده میگردد که مسئولینی که پستهای مهم را اشغال کردند هیچگونه شایستگی و لیاقت این صندلیها را ندارند و همین مقام مسئول که در دانشگاه در مقام پاسخگویی در بین دانشجویان بر میآید، موجب تنش بیشتر میگردد. لذا به نظر می رسد اکنون بهترین راهکار برای مقابله با این خشم و تنش و مطالبه گری، پاسخگو بودن قشر مرتبط با قشر مطالبه گر می باشد. بدین معنی که پاسخگویی به مطالبات نسل جوان، توسط نسل جوان آگاه به مسائل روز داده شود، یا پاسخ به دانشجوی معترض توسط دانشجوی آگاه به مسائل مملکتی و همجنس خود دانشجو داده شود. واقعیت این است که شکاف نسلی و فکری بین قشرهای مطالبه گرِ جوان با مقامات دهه سی و چهلی نظام انقلاب اسلامی افتاده ؛ که نه نسل جدید حرف و استدلالهای نسل گذشته را متوجه میشوند و نه بالعکس آن.
همانطور که در نوشتارهای قبلی آوردم، دولت محترم سیزدهم، میبایست از کارشناسان و متفکرین انتقادی نسل جوان انقلابیِ دلسوز ِنظام، دعوت به عمل آورد تا با بررسی موشکافانه، به نقاط ضعف مدیریتی کشور پی برده، و از نحوه عملکرد خودش در کف خیابان بهتر اطلاع یابد. همچنین نکته ای دیگر، انتقاد از غلبه دیدگاه امنیتی در عرصه کشورداری هست. این دیدگاه در عرصه بین الملل و منطقه ای تا حدی خوب است اما در عرصه داخلی که تمامی اقوام و قومیتها، ایرانی محسوب شده و نسل جوان و مطالبه گر فرزند این خاک هستند، را نباید با چوب دیدگاه امنیتی در عرصه منطقه ای و بین المللی، راند (اَشِدّاء عَلَی الکُفّارِ رُحَمَابَینَهُم).
آسایش دو گیتی، تفسیر این دو حرف است با دوستان مروت، با دشمنان مدارا (حافظ)
کارشناس ارشد روابط بینالملل
v.ozeiri@gmail.com
آخرین دیدگاه