بیب رمضانخانی نوشت:
این روزها که دنیا حیران و مبهوت از تصاویر ارسالی تلسکوپ جیمز وب بوده و دریچه و نگاه جدیدی بر دنیای علم و بشر گشوده، مرتبط با این رویداد شگرف، همزمان در فضای مجازی فیلمی از آقای رحیم مشایی، رییس دفتر احمدی نژاد در سال ۸۹ مجدد منتشر شده که در آن، ایشان متوهمانه در میان تشویق حضار، اعلام می کند: ما قرار است تا سال ۱۴۰۰، انسان ایرانی را به فضا پرتاب کنیم. البته حالا که تشویق می کنید، آقای احمدی نژاد راضی نیستند و می گویند تا سال ۱۳۹۶ باید انسان به فضا پرتاب کنیم و ادامه تشویق حضار…
امروز که در تابستان ۱۴۰۱ روزگار سپری می کنیم، نه تنها اثری از فضانورد ایرانی بر فضا نیست، بلکه مردم از سرعت پایین اینترنت تا زمینگیر شدن هواپیماهای فرسوده خود در رنج و عذاب هستند.
بی شک در این چهار دهه انچه بیش از همه اعتبار خود را بین مردم از دست داده؛ وعده، شعار و صحبت های مسئولان است. چرا که مبنای این سخنان و وعده ها بر پایه توهم و آرزو بوده و به جای هدف واقعی، این موارد در جهت ابزار و خودنمایی و تهییج توده ها قرار گرفته است.
برای مقایسه مدیریت بین مسئولان ما و خارجی ها، در یک فقره، به مثال زیر توجه کنید: از آنجایی که تلسکوپ جیمز وب بسیار بزرگ است و داخل بخش بار هیچ موشکی جا نمی‌گیرد، طراحان و سازندگان تلسکوپ، آن را تا زدند تا در نوک موشک آریان جا شود و پس از پرتاب، قطعاتش در فضا سر هم شوند.
در این فرایند، ممکن بود حدود ۳۰۰ مشکل فنی به وجود آید که فقط یکی از آنها کل پروژه را با شکست مواجه می‌کرد اما هیچ کدام از این مشکلات پیش نیامد و تلسکوپ به درستی سر هم شد.
آری پشت این موفقیت، سال ها تجربه، دانش و مدیریت قرار گرفته که بر اساس نیاز و در جهت کمک به علم و آینده بشر، به دور از هیاهوی سیاستمداران، توسط دانشمندان آن حوزه انجام و منجر به موفقیت می شود. ولی پشت مدیریت فضانورد ایرانی، یک عده مسئول متوهم بودند که می خواستند خارج از مبنای عقلی و علمی، با صرف بودجه هنگفت از جیب مردم، آن هم نه در جهت کمک به علم و به مدد دانشمندان این حوزه، بلکه برای منافع گروهی خود، رزومه و اعتباری برای فریب افکار عمومی بسازند. با این اوصاف، خوب مشخص هست خروجی چه می شود! مسئول فضانورد ایرانی در سالی که باید هدفش محقق می شد، و در فضا سیر می کرد، امروز آرزویش رهایی از زندان می شود!
در طول این چهار دهه کم از این پروژه و طرح ها نداریم که بدون پشتوانه علمی و برنامه ریزی درست، بی توجه به نیاز مردم و جامعه و بدون نظرخواهی از کارشناسان آن حوزه تصمیم گرفته شده و نهایت با صرف هزینه های هنگفت به شکست انجامیده است. مثلا همین سند چشم انداز ۱۴۰۴، که قرار بود اول منطقه از نظر اقتصادی، علمی و فرهنگی باشیم، ولی حتی به ده درصد اهداف مدنظر نیز نرسیدیم!
بر پایه مدیریت متوهمانه است که نیازهای اساسی و الویت های کشور و مردم نادیده گرفته و به طرح هایی الویت داده می شود که گاهی نه تنها هیچ باری و نیازی از مردم برطرف نمی کند، بلکه حتی شدنی هم نیست. نمونه آن خط منوریل شهر قم هست که با آن همه هزینه، نیمه تمام مانده و اصولا هیچ نیازی به ساخت آن نبود. در مقابل محیط زیست ایران که نیازمند توجه و کمک فوری هست، کمترین توجهات را داشته و نهایت امروز فاجعه آن از خشک شدن دریاچه ارومیه تا زاینده رود و تبدیل شدن ایران به بیابان را شاهد هستیم.
آخرین دیدگاه