زندگی کردن با یک ورزشکار حرفه ای و به خصوص فوتبالیست ها شاید به لحاظ مالی و رفاهی خوب باشد ولی در کنار آن سختی های خاص خودش را هم دارد و هر کسی شاید نتواند این سختی ها را تحمل کند. حضور در اردوهای مختلف و بازی ها، سفرهای زیاد و دوری از خانواده و مشکلاتی از قبیل مصدومیت باعث می شود تا زندگی با یک فوتبالیست حرفه ای کار سختی باشد. فوتبالیست ها همیشه مورد توجه رسانه ها قرار می گیرند و مصاحبه های زیادی از آن ها در طول روز می بینیم ولی همسر یک فوتبالیست خیلی مورد توجه قرار نمی گیرد.
به گزارش خبرورزشی، حالا ما در یک حرکت متفاوت به سراغ همسر یکی از ستاره های حال حاضر تیم ملی یعنی علیرضا بیرانوند رفتیم. همسر علیرضا، دختر عموی او محسوب می شود و گلر شماره یک پرسپولیس و تیم ملی ازدواج فامیلی انجام داده است. با همسر بیرانوند در خصوص سختی های زندگی با یک فوتبالیست، بازگشت علیرضا به فوتبال ایران و سایر مسائل گفت و گویی انجام دادیم که خواندن آن خالی از لطف نیست:
خانم بیرانوند به عنوان اولین سوال می خواهم بپرسم که زندگی با یک فوتبالیست حرفه ای مثل علیرضا چطور است؟
خب در کل خوب است ولی به طور طبیعی هر شغلی سختی های خاص خودش را دارد. اینکه علیرضا یک فوتبالیست حرفه ای است و در تیم ملی بازی می کند، باعث افتخار من و فرزندانم است ولی خب قسمت سخت ماجرا به دوری از علیرضا برمی گردد. خیلی وقت ها ما نمی توانیم آنطور که باید در کنارش باشیم و علیرضا به خاطر بازی ها و اردوها مجبور است از ما دور باشد. این دوری و حس دلتنگی اذیت کننده است ولی خب شرایط کاری همسرم اینطوری است و باید با آن کنار می آمدم.
خب علیرضا در ایران یک چهره بسیار محبوب است و طبیعتا شما به همراه او به هرجا که می روید، با کلی طرفدار مواجه می شوید وآن ها درخواست های مختلف مثل گرفتن عکس و امضا و … دارند.برخورد شما با این قضیه به چه شکلی است؟
در حقیقت اوایل ازدواجمان کمی برای من سخت بود. با اینکه آن موقع علیرضا در تیم نفت بود، ولی خدارا شکر از همان موقع هم مردم خیلی به علیرضا لطف داشتند و ابراز علاقه می کردند. واقعیت این است که من بعضی وقت ها ناراحت می شدم ولی رفته رفته برای خودم این قضیه جا افتاد که با این موضوع کنار بیایم. از نظر من حس بسیار خوبی است که همسر آدم تا این حد محبوب باشد و در واقع متوجه شدم که ناراحتی من بی مورد بوده است. الان نزدیک به ده سال است که واقعا خسته نمی شوم و دوست دارم که علی با مردم و طرفدارانش وقت بگذراند و به احساسات آن ها جوا بدهد. شاید باورتان نشود ولی الان بعضی وقت ها در جاهای شلوغ که ممکن است کسی برای عکس یا امضا گرفتن جا بماند، به علیرضا می گویم آن آقا یا خانم از قلم افتاده و برو و با او عکس بگیر. به نظرم این لطف و محبتی که مردم به علیرضا دارند، با هیچ چیزی قابل مقایسه نیست و واقعا حس خوبی به این موضوع دارم.
علیرضا خیلی وقت ها ازشما و بچه ها دور است. مثلا یکسال در پرتغال بدون شما زندگی کرد. این موضوع را چطور مدیریت کردید و چطور گذشت؟ این در حالی است که من می دانم علیرضا وابستگی شدیدی به شما و مخصوصا بارانا (دختر علیرضا) دارد. و یک شب هایی از شدت دلتنگی به هم می ریخت و عصبی می شد.
همه این حرف هایی که زدید عین واقعیت است و واقعا برای خود ما هم دوری از علیرضا خیلی سخت و دشوار است. ولی به هر حال هر حرفه و شغلی سختی خودش را دارد و من خدا را شکر می کنم که توانستم یک زن مستقل باشم و با این موضوع کنار بیایم. با این حال برای بچه ها این موضوع سخت تر است و خیلی وقت ها به شدت دلتنگ می شوند. آن ها نیاز دارند تا با پدرشان وقت بگذرانند و من واقعا نمی توانستم بعضی اوقات جبران نبودن علیرضا را بکنم. با این حال همیشه به خودم می گفتم که بعد از هر سختی، آسایش در راه است و همین موضوع انگیزه ای می شد که اوضاع را برای خودم و بچه ها سر و سامان بدهم و به خوبی مدیریت کنم.
علیرضا بعد از ۲ سال به ایران برگشت تا برای پرسپولیس بازی کند. شما موافق بازگشت او به ایران بودید؟
راستش من اولین مشوق علیرضا برای رفتن بودم. با اینکه وابستگی شدید به ایران داشتم، چون علیرضا یک بازیکن حرفه ای و عاشق کارش بود، دوست داشتم بازی در اروپا را هم تجربه کند و این موضوع باعث پیشرفتش شود. در مورد بازگشتش هم باید بگویم، شرایط طوری بود که باید به ایران برمی گشت و ما از تصمیم علیرضا حمایت می کنیم. از اینکه الان علیرضا را کنار خودمان داریم خیلی خوشحالیم. پرسپولیس تیم محبوب ما و علیرضا است و خوشحالیم دوباره علیرضا به تیم محبوبش برگشت. با این حال امیدوارم دوباره شرایط طوری رقم بخورد که بتواند لژیونر شود و در یکی از بهترین تیم های دنیا فیکس بازی کند.
شما یک بار در ورزشگاه آزادی و دیدار تیم ملی با کامبوج بازی علیرضا را از نزدیک دیدید. در آن بازی علی یک پنالتی گرفت و بعد از بازی در مصاحبه ای که با هم داشتیم گفت اگر پنالتی را نمی گرفتم، جلوی شما و بچه ها ضایع می شدم. از تجربه حضوردر ورزشگاه و لحظه گرفتن پنالتی توسط علیرضا برای ما بگویید و اینکه دوست دارید دوباره تجربه حضور در استادیوم را تجربه کنید؟
دقیقا درست است. علیرضا از اینکه من در ورزشگاه باشم و گل بخورد، ناراحت می شود. در واقع از غر زدن های من بیشتر از سرمربی می ترسد. (با خنده) من در خارج از ایران به استادیوم رفتم و بازی علیرضا را دیدم. ولی لذتی که در کنار مردم ایران و در کشور خودت وجود دارد، در هیچ جای دنیا نیست. کلا آن بازی برای من و بچه ها تجربه فوق العاده ای بود و کلی کیف کردیم. به خصوص اینکه تیم ملی بازی را پرگل برد و علیرضا هم پنالتی گرفت و هم کلین شیت کرد. امیدوارم روزی بشود که همه بانوان کشورم بتوانند کنار هم تیم ملی و حتی تیم باشگاهی محبوبمان را تشویق کنیم و بازی ها را در ورزشگاه ببینیم.
در زندگی ورزشی علیرضا روزهای خوب و بد وجود داشته است. وقتی که تیم می بازد و یا مصدومیت پیش می آید، به طور طبیعی شرایط سخت و علیرضا هم ناراحت می شود. شما به عنوان همسر علیرضا چطور به او روحیه می دهید؟
واقعا مصدومیت سخت است و هم من و هم خود علیرضا هیچ وقت چنین سختی را برای هیچ کس نمی خواهیم و همیشه آرزوی سلامتی برای همه بازیکنان ایران و حتی بازیکنان خارجی را داریم. علیرضا در مواقع مصدومیت خیلی ناراحت و عصبی می شود. من همیشه سعی کردم به او دلداری بدهم و طوری رفتار کنم که اتفاق خاصی نیفتاده است. تلاش کردم او را تشویق کنم تا شرایط سخت را پشت سر بگذراند. خدا را شکر همیشه با توکل به خدا و اراده قوی خودش روزهای سخت را پشت سر گذاشته و به دوران اوج خودش برگشته است.
علیرضا یکبار به من گفت که عاشق یک غذای لری به نام زیربرنجی است که شما درست می کنید. معلوم است دست پختتان خوب است و علی هم خیلی از این موضوع راضی است.
علیرضا عاشق غذاهای ایرانی و مخصوصا غذای محلی خودمان است که من هم در درست کردن این غذاها کمی تبحر دارم و این را هم مدیون خدا بیامرز مادرم هستم. البته این را هم بگویم که بعضی وقت ها غذایی که درست می کنم، خوب نمی شود و حتی خودم هم از خوردن آن ها امتناع می کنم. با این حال علیرضا همیشه از من تعریف می کند و با خوردن آن غذاها به من انرژی می دهد.
فکر می کنید علیرضا تا چه سنی می تواند فوتبال بازی کند؟
با علاقه زیادی که علیرضا به بازی کردن دارد، گوش شیطان کر، فکر کنم اگه اجازه بدهند تا پنجاه سالگی بازی می کند. من هم چون می دانم واقعا در زمین فوتبال و در هر تیمی که باشد، با جان و دل و علاقه بازی خواهد کرد، دوست دارم تا زمانی که خودش دوست دارد به فوتبالش ادامه دهد.
دوست دارید بعد از پایان دوران بازی، علیرضا وارد مربیگری شود؟
بله قطعا دوست دارم. علیرضا عاشق فوتبال است و نمی تواند از آن جدا شود. به نظرم با توجه به علاقه ای که دارد و همچنین توانایی ذهنی بالا، او می تواند مربی بزرگی هم شود.
دوست دارم بدانم موقع بازی های علی عکس العمل شما و بچه ها به چه شکل است و چه کارهایی معمولا انجام می دهید؟
طبیعی است که خیلی استرس داریم. من شب قبل از بازی زیاد با علیرضا حرف نمی زنم، چون می ترسم استرس خودم را به او منتقل کنم. با این حال حتما بازی را باید ببینم. برخلاف من مادر علیرضا بازی های پسرش را کلا نمی بیند و می گوید استرس زیادی دارم. موقع بازی های علیرضا بیشتر سعی می کنم دعا کنم تا اول همسرم صحیح و سالم از زمین بیرون بیاید و دوم اینکه نتیجه مسابقه به نفع تیم علیرضا باشد.
چه چیزی بیشتر از همه علیرضا را عصبانی می کند؟
خب بستگی به شرایط دارد ولی انصافا علیرضا اخلاق بسیار خوبی دارد که این موضوع خیلی مهم است. با این حال یک موضوع خیلی علیرضا را عصبی می کند و آن هم انتقاد از طرف من است. هر وقت در بازی علیرضا اشتباهی بکند و یا نکته ای ببینم که به نظرم درست نباشد، به او منتقل می کنم. کافی است چیزی در خصوص اشتباهش بگویم تا فورا عصبانی شود و دلیلش را هم نمی دانم. همین انتقاد را هر آدم دیگری از او بکند، چیزی نمی گوید و از کنارش رد می شود. ولی اگر من بگویم خیلی عصبانی خواهد شد. با این حال من وظیفه خودم می دانم که بعضی مسائل را بگویم و کار خودم را انجام می دهم.
علیرضا به من گفته بود که ۴ بار از شما خواستگاری کرده و بعد از ۳ بار جواب منفی شنیدن ، توانسته رضایت شما را بگیرد. این مضوع درست است؟
(می خندد) بله واقعیت دارد. خب من و علیرضا همدیگر را دوست داشتیم ولی هر پدر و مادری آرزوی خوشبختی بچه هایشان را دارند. در آن موقع خانواده من راضی نمی شدند و الان که خودم مادر هستم، واقعا درک می کنم. کاش الان پدر و مادرم زنده بودند و از آن ها به خاطر همه چیز تشکر می کردم. شاید سختگیری های آن ها نبود، علیرضا هم سفت و سخت تلاش نمی کرد. به طور کلی این روزهای خوب الان را مدیون پدر و مادرم هستم.
دوست دارید طاها راه پدرش را برود و فوتبالیست شود؟
طاها که واقعا علاقه شدیدی به فوتبال دارد ولی من دوست ندارم دروازبان بشود. خیلی دلم می خواهد طاها یک مهاجم گلزن بشود ولی هرچه قسمت باشد. کلا اگر فوتبالیست هم نشد، مهم نیست و فدای سرش. تحصیلات بچه ها خیلی برای من مهم است و دوست دارم به مدارج بالا برسند. البته این را هم بگویم که خیلی دلم می خواهد بارانا دخترم، یک ورزشکار حرفه ای شود. دلیلش را نمی دانم ولی خیلی دوست دارم این اتفاق بیفتد.
دختر به فوتبالیست می دهید؟
اگر یکی مثل علیرضا باشد، چرا که نه. اخلاق و شخصیت طرف خیلی برای من مهم است و اگر طرف مقابل چنین شرایط خوبی داشته باشد، مخالفتی نخواهم کرد.
راستی شما و بچه ها به طور طبیعی باید پرسپولیسی باشید. درست است؟
بله قطعا همین طور است. درواقع هر تیمی که علیرضا در آن بازی کند، ما هم طرفدار همان تیم هستیم.
آخرین دیدگاه