سید حسن خمینی ضمن انتشار ویدیویی در صفحه اینستاگرام خود، در یادداشتی نوشت: «در میان واژه های عربی – که کاربرد فراوانی در ادبیات دینی دارد – کلمه ای است که بسیار با ترس و خوف قرابت دارد؛ تا آنجا که آن را گاه به اشتباه، با «خوف » به یک معنا گرفته اند.
«خشیت» – که می توان مترادف آن را در زبان فارسی «دهشت» دانست – به معنای «بیم و ترس آگاهانه ای است که بر جان انسان مستولی می شود و ناشی از عظمت چیزی است که آدمی در مقابل آن خود را کوچک و ناقص می بیند. »
عارفان و عالمان این کلمه را همواره درباره حالت انسان در مقابل خدا به کار برده اند و آن را بر گرفته از توجه آدمی به عظمت خدا از سویی و توجه به کوچکی و نقصان انسان دانسته اند.
برای من همواره بهترین مثال برای این صفت -که می توانست به خوبی آن را برای خودم و شنوندگان معلوم کند- حالتی بود که آدمی در مواجهه با عظمت کیهان و آسمان ها پیدا می کرد. و این مثال این روزها با مشاهده عکس های تلسکوپ جیمز وب بهتر و بیشتر ما را به مفهوم خشیت رهنمون می شود.
کیست که با دیدن عظمت کیهان، آن هم از دریچه عکس های جدیدی که آخرین نسل تلسکوپ ها ارسال کرده است، در خود خشیت را احساس نکند و با تأمل در این جهان عظیم به حقارت خود پی نبرد ؟
اما نکته قابل تآمل آن است که عارفان و بزرگان و پیش از آنان اولیاء خدا ، وجود آدمی را از کهکشان ها بزرگ تر دانسته اند و به ما هشدار داده اند که «عالم اکبر» در درون ماست.
و تا چه اندازه محتاجیم که کسی عظمت وجود آدمی را به ما بنماید و کسی چشم های ما را به بزرگی روح هایی که جهان در برابر آن خاشع است بگشاید. و آن جاست که در برابر انسان نیز در خود، خشیت را لمس می کنیم و کمتر بر طبل «انانیت» می کوبیم و با انسان- این موجود سترگ- بر سر مهر در می آییم.
و خوشا آنانکه از این نیز فراتر رفته و عظمت خالق انسان را دریافته اند.
آنجاست که نه تنها از سر کلاه برافتد ، که هوش هم از سر رود ، و هر سری مدهوش شده و شاید که خرقه تهی کند.»
آخرین دیدگاه