رامبد جوان معتقد است هیچ کاری در مدیوم سینما و تلویزیون به صورت اورجینال توسط ایرانیان ساخته نشده است، بلکه هر کاری که انجام می‌شود، اول از روی دست آمریکایی‌ها و بعد اروپایی‌هاست.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، سازنده «خندوانه»، باور دارد هرچند این برنامه ایده‌ای نو دارد اما بازهم کپی از روی دیگر برنامه‌هاست و خودش به برنامه‌ای که ساخته، در سطح جهانی، نمره ناپلئونی یا کمی بیشتر می‌دهد.
برای خواندن جزییات بیشتر، در ادامه گفت‌وگو همشهری با رامبد جوان را می‌خوانید:
ما کجای این مدل برنامه سازی‌ها در ساختار جهانی برنامه سازی هستیم؟ خوبیم؟ عقب افتاده ایم؟ متوسط الحالیم یا کودکیم هنوز یک نکته مهم تر می‌خواهم بگویم که خیلی‌ها از روی دست شما کپی کردند. الان خیلی برنامه در تلویزیون می‌بینیم که هم مهمان دارند و هم سعی می‌کنند کمی خودمانی رفتار کنند و احساس می‌کنم که خب، اصل آن وجود دارد، می‌خواهم بگویم که شما، دور دست خودتان را که نگاه می‌کنید اگر رقیب تان را برنامه‌های تلویزیون که از شما عقب تر هستند در نظر نگیرید، افق تان به چه شکل است؟ ما در فضای جهانی این مدل برنامه سازی کجا هستیم و نمره مان چند است؟
واقعیت این است که تلویزیون، سینما، تئاتر و همه این مدیوم‌ها به صورت اورجینال اصلا برای ما نیستند. بی تعارف بگویم ما هر کاری که در آن می‌کنیم، آن را داریم اول از روی دست آمریکایی‌ها و بعد اروپایی‌ها برمی‌داریم و کپی می‌کنیم.
«خندوانه» برند است؟ نمره این برند چند است؟
بله برند است. نمره‌اش متغیر است.
در مقابل رقبا، چه همراهان داخلی و چه رقبای قدیمی آمریکایی و اروپایی. ما کجای قصه هستیم؟ خوب هستیم یا اوضاع‌مان بد است؟
به نظرم «خندوانه» ناپلئونی قبول است. شاید از ناپلئونی هم کمی بیشتر باشد. ببینید ما اوقاتی داشته‌ایم که من واقعا به آن نمره خوب می‌دهم، اوقاتی هم داشتیم که به آن نمره پایین می‌دهم؛ مثلا فصل قبل ما، فصل هفتم، با اینکه جناب خان در اوجش بود، نیما در اوجش بود ولی به چندین دلیل اوضاع برنامه خوب نبود.
چرا؟
اوج کرونا بود و دلواپسی راجع به کرونا و اینکه مدام همه‌مان مریض می‌شدیم، از طرفی تماشاچی خیلی عنصر مهمی در «خندوانه» است؛ انرژی‌ای که در استودیو ایجاد می‌کند، بدون بحث است و فکر کن که کار ما کشید به شب‌هایی که تماشاچی در استودیو نداشتیم. هیچ کس نبود. من بودم با کمدین، سهیل غلامرضاپور می‌گفت: «شبیه کابوس بود برایم وقتی آمدم روی استیج ایستادم و فقط تو در استودیو نشسته بودی، شبیه این تراژدی‌هایی است که روی پلان لانگ شات با نور کم اجرا می‌شود و یکی می‌آید شوخی می‌کند ولی غم انگیز است».
از طرف دیگر مهمان‌هایی که دعوت می‌کردیم همه از ترس کرونا نمی‌آمدند. طرف می‌گفت بیایم باید ماسک بردارم، می‌گفتیم بله، می‌گفت نه نمی‌توانم و همه این مسائل به اضافه اینکه حال من هم بد بود.
۵۷۲۴۵
آخرین دیدگاه