مهر نوشت: رزیتا علیزاده یکی از بازیگران مستند انیمیشنی «کاغذپاره‌ها» ضمن مرور تجربه حضور خود در این اثر، مهمترین ویژگی آن را نگاه متفاوت به یک معضل مهم اجتماعی عنوان کرد.
رزیتا علیزاده، بازیگر تئاتر در مستند- انیمیشن «کاغذپاره‌ها» به کارگردانی بهزاد نعلبندی که این روزها روی پرده سینماهای «هنروتجربه» است، نقش یکی از شخصیت‌های این اثر را ایفا کرده است.
او با اشاره به این که با بهزاد نعلبندی در سالن موج نو آشنا شده است، گفت: «رفت‌وآمد من به این سالن به واسطه اجرایی که آن‌جا داشتم، باعث شد با بهزاد نعلبندی آشنا شوم و درباره پروژه باهم صحبت کنیم.»
علیزاده درباره مهمترین دلیلی که باعث شد پیشنهاد حضور در «کاغذپاره‌ها» را بپذیرد، گفت: «آن‌چه که در واقعیت اتفاق می‌افتد و قصه زنانی که در اطراف ما کم نیستند، جزو مهمترین دلایل من برای کار در این مستند-انیمیشن بود همچنین آشنایی با ایده‌ای که بهزاد نعلبندی پیش از کار برایم تعریف کرده بود، من را به این نتیجه رساند که خروجی کار جالب خواهد بود.»
این بازیگر تئاتر با اشاره چالش‌های این پروژه عنوان کرد: «من تنها یک صدا در اختیار داشتم که با استفاده از آن باید خود را جای زنی می‌گذاشتم که زندگی‌اش را تجربه نکرده بودم و اساساً چنین زندگی برایم غیرقابل تصور است، اگرچه در اطراف همه ما وجود دارد. از سوی دیگر هیچ شناختی نسبت به این که قرار است چه کاری را انجام بدهم، نداشتم و این قضیه چالش عجیبی برایم بود.»
علیزاده افزود: «برای رسیدن به این نقش تنها صدایی که قرار بود نقشش را بازی کنم، مدام گوش و تصور می‌کردم که فرد چه شرایطی را پشت سر گذاشته و چه اتفاقی برایش رخ داده که به چنین مرحله‌ای یعنی کارتن‌خوابی رسیده است. همچنین دیدن افرادی که در چنین شرایطی قرار دارند بدین منظور که حالت بدن‌شان چه می‌تواند باشد، چه تیک‌هایی دارند و… بسیار به من کمک کرد. ناگفته نماند که در گفت‌وگو و هم‌فکری با بهزاد نعلبندی مواردی که برای کار مفید بود، پُررنگ و نکاتی که نبودن آن به کار آسیبی نمی‌زد، حذف کردم.»
او درباره تجربه کار با صدا برای ایفای یک نقش تصریح کرد: «شاید این که از صدا بتوان چیزهایی را خلق کرد، عجیب و غریب باشد اما برای فردی مثل من که به شنیدن قصه عادت دارم و حتی در سنین پایین تلاش می‌کردم قصه‌ای را ضبط کنم، نداشتن متن در این پروژه برایم عجیب نبود اما در عین حال باید به جای شخصیتی صحبت می‌کردم که هیچ آشنایی با او نداشتم و این کار را سخت می‌کرد.»
این بازیگر تئاتر ادامه داد: «من صداها را به گونه‌ای می‌شنیدم که انگار فردی قصد دارد قصه زندگی‌اش را برای من تعریف کند پس به عنوان کسی که قصه‌ای را می‌شنیدم باید تلاش می‌کردم ما به ازای بیرونی‌اش را نشان بدهم و آن را برای کسی که صدا را نشنیده است، نمی‌داند کیست و… با خلاقیت خود و راهنمایی کارگردان زنده می‌کردم.»
علیزاده در بخش دیگری از صحبت‌های خود با بیان این که مهمترین کاری که فیلمساز و یا کسی که در تئاتر مشغول است، می‌تواند انجام بدهد، پرداختن به موضوعاتی است که «کاغذپاره‌ها» به گوشه‌ای از آن اشاره کرده است، مطرح کرد: «قطعاً همه می‌دانند در این جامعه و شهر چه اتفاقاتی در حال رخ دادن و چه زندگی‌های عجیب و غریب و سختی در جریان است اما مهمترین وظیفه هنرمند این است که این مسایل را موشکافانه‌تر نگاه و موضوع را نمایان کند تا جایی که به چشم بیاید در این صورت می‌توان به آدم‌هایی که ساده از کنار این مسایل عبور می‌کنند، فهماند که چیزهای مهمی در این جامعه هست که کمتر به آن نگاه می‌شود.»
او با بیان این که نقطه قوت «کاغذپاره‌ها» برخورد متفاوت کارگردان نسبت به موضوع مطرح شده است، اظهار کرد: «استفاده از متریالی که کمتر به کار برده شده و به کارگیری انیمیشن برای قصه‌ای که به شدت تلخ است از جمله نقاط قوت اثر محسوب می‌شود و کار را متفاوت می‌کند.»
علیزاده در پایان با اشاره به این که باید از سینمای مستندی که به موضوعات اجتماعی می‌پردازد، حمایت کنیم، خاطرنشان کرد: «قصه آدم‌های این مستند-انیمیشن بسیار مهم است و همه باید آن را بشنوند و ببیند تا متوجه آن‌چه که در اطرافشان در حال رخ دادن است، بشوند چراکه تصور ما بر این است که این اتفاقات فقط برای دیگران رخ می‌دهد در صورتی که این گونه نیست و از این دست مسائل ممکن است برای هر کس رخ بدهد.»
۲۵۹۲۵۹
آخرین دیدگاه