«دزموند توتو»، کاردینال کلیسای آفریقای جنوبی و الهی‌دان مشهور به مناسبت تلاش هایش در مخالفت با آپارتهاید، تبعیض نژادی و حمایت از حقوق بشر شهرت جهانی داشت.
وی از سال ۱۹۸۵ تا سال ۱۹۸۶ کاردینال یوهانس بورگ بود. اولین سیاه پوست بود که در این مقام مشغول به کار شد. تولد وی در سال ۱۹۳۱ در آفریقای جنوبی و وفات وی در اواخر دسامبر ۲۰۲۱ پس از مریضی اتفاق افتاد.
از دید رژیم آفریقای جنوبی، مقاومت سیاهان تحت کنترل بود تا اینکه این کشیش سر برافراشت و به وسیله انجیل حاکمان را هم با موعظه و هم با تظاهرات آرام نگذاشت. در خارج از آفریقای جنوبی به طور خستگی ناپذیر بایکوت آفریقای جنوبی را خواستار می شد.
«دزموند توتو»، برای طبقات بالای اجتماعی بورها Buren که امتیازات خود را خواست خدا می دانستند، دشمن اصلی شد اما به راحتی نمی توانستند وی را به زندان بیافکنند و یا از بین ببرند. اگرچه نقشه آن را داشتند. پشتیبانی کلیسای انگلیکانی و به وسیله متحدین سرشناس که در بین آنها بسیاری از فعالان جامعه مدنی بودند برای وی نوعی بیمه حیات بود.
«توتو»، به رهبران آپارتهاید اعلام می کرد که دوران شما سرآمده است و در زمانی که ظاهرا بر اسب پیروزی سوار بودند و خودشان و خیلی از سیاهان به امکان پیروزی عقیده نداشتند، فکر نمی کردند بتوانند شاهد از بین بردن تبعیض نژادی باشند اما «توتو» هیچ شکی در این مورد نداشت.
برای پیروزی بر آپارتهاید نام «نلسون ماندلا» جاودانه است اما این نمونه «توتو» بود که در سال‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۰ نهضت آزادی بخش آفریقای جنوبی را در جهان بلند کرد و یک جهت اخلاقی و سیاسی به آن داد .در آن زمان همه سران کنگره ملی آفریقا ANC در زندان یا در هجرت یا در مخفی گاه بودند. هم چنین جایزه صلح نوبل که در سال 1984 به وی تعلق گرفت جایگاه او را محکم کرد.
البته مخالفت وی با برخورد مسلحانه نیز مقام وی را بالا می برد. وی می گفت: پیروز شدن علیه این رژیم جهنمی فقط بدون اسلحه امکان پذیر است.
بعد از آزادی «نلسون ماندلا»، از صحنه سیاسی خود را کنار کشید اما ساکت نشد. برای بسیاری از مردم آفریقای جنوبی آنچه را در توان داشت در مقام رییس کمیته آشتی برای از بین بردن دشمنی ها انجام می داد. بسیاری از کسانی که در زندان‌ها سختی کشیده بودند توانستند برای اولین بار از رنج و درد خود صحبت کنند و بسیاری از شکنجه گران هم وقتی مطمئن بودند که جریمه نمی شوند اعتراف می کردند.
«توتو» بعضی اوقات نمی توانست آنچه را که می شنید تحمل کند و گریه می کرد. در آن موقع مریضی سرطان داشت و در سن ۹۰ سالگی فوت کرد. گرچه مریضی او مانع فعالیتش نشد و دو دهه در کلیسا صحبت می کرد و به مردم جرات می داد و در مورد مسائل جهانی اظهار نظر می کرد. او در مورد سیاست اسرائیل در برابر فلسطینی ها و تبعیض نژادی در اروپا و و دیکتاتوری سیمبابوه و… اعتراض می کرد.
به جانشینان ماندلا نیز انتقاد می کرد که در فکر ثروت اندونزی هستند و در سال ۲۰۱۱ گفت : « روزی برای سقوط ANC دعا خواهیم کرد»
*با اقتباس از روزنامه هفتگی die Zeit به تاریخ سی ام دسامبر سال 2021 صفحه یازده
آخرین دیدگاه