یدالله کابلی، خوشنویسِ پیشکسوت، در آیین هفتاد و دومین زادروز خود در خانه هنرمندان ایران، گفت: «ما هنرمان را مدیون مردم هستیم و آن‌ها ولی نعمتان ما و زاینده شور و شوق هر هنری هستند.»
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، روز استاد یدالله کابلی، هنرمند پیشکسوت خوشنویس، به مناسبت هفتاد و دومین سال‌روز تولد او، شامگاه پنجشنبه ۹ دی در سالن شهنار خانه هنرمندان ایران برگزار شد.
مجید رجبی معمار (مدیرعامل خانه هنرمندان) و هنرمندانی چون حمیدرضا عجمی، روح‌الله دلخانی، حجت‌الله ایوبی و محمد حیدری، در این آیین بزرگداشت سخنرانی کردند از منش، هنر و شیوه‌های آموزشی یدالله کابلی گفتند.
در ادامه این آیین، یدالله کابلی روی صحنه آمد و گفت: «از همه عزیزانی که شرح حالی از زندگی هنری و آموزشی من گفتند، ممنونم و من را دلخوش کردند. سخن از تاریخ است و وقتی سخنانی با ریشه از زبان بزرگانی که خود هنرآفرین هستند و در امر تحقیق و سیر تطور هنر صاحب خرد می‌شنویم برایمان دلپذیر است.»
او با خوشامدگویی به همه هنرمندان حاضر در آیین سال‌روز تولدش گفت: «گاهی فرزندانم از من گلایه‌مند هستند که بیش از آن‌ها برای شاگردانم وقت می‌گذارم اما من به آن‌ها می‌گویم این‌ها ثمره جان من هستند. فرزندانی که در جای جای کشور همیشه کنارشان هستم و حس همدلی و همیاری با آن‌ها را همیشه با خودم دارم. نه تنها نسبت به شاگردان مستقیم خود بلکه این احساس را نسبت به هر آن‌که انس و الفتی با هنر دارد، دارم و جالب است که فقط مرتبط با خوشنویسی نیست. زیرا همان‌قدر به خوشنویسی علاقه دارم که به ساز و شعر و ادب و فرش ایرانی. جامعیت در دنیای هر هنرمند این است که دلبستگی به سایر هنرها داشته باشد.»
این هنرمند ادامه داد: «مانوس بودن با نگارگری هم برای من این‌طور بود. آشنایی من با فضای آزاد نقاشی‌های چینی و آن پرواز پرنده‌ها و…، این تاثیر را بر من گذاشتند و فکر کردم من هم باید آزادانه در صفحه حرکت کنم و برای همین گاهی به شوخی می‌گفتم دیگر چارپاره چلیپا پوسید و در صفحه هزاران نقطه برای شروع وجود دارد. بنابراین از هر گوشه کاغذ شروع به نوشتن کردم و نتیجه‌اش شیوه‌ای بود که امروز مقبولیت یافته و در ادامه شاهد درخشش بیشترش خواهیم بود. از دیگر مواهب زندگی من یاد کردن از هنرمندان بود. از استادم آسیدحسن میرخانی یاد می‌کنم که در اواخر دهه ۴۰ می‌دید من تا پایان جلسه سر کلاسش می‌ماندم و بعد هم او را تا خانه دنبال می‌کردم و در همه مسیر با من گفت‌وگو می‌کرد. به او می‌گفتم پدری می‌خواهم که تمام عمر دنبال او حرکت کنم و آسید با قلم شیرین و دلپذیر خود که پل ارتباطی نسل گذشته و جدید بود، آثاری بی‌نظیر در روزگار خود ایجاد کرد.»
کابلی در بخش دیگری از سخنانش گفت: «بارها حس کردم چقدر خوب است افراد در کوشش هنری خود ارتباط جهانی بیابند و رویکرد هنر ملی خود را در هر جایی جار بزنند. خدا را شکر می‌کنم افتخار این را داشتم در آمریکا و اروپا تنها از هنر ایران صحبت کنم و ماموریت خود را این می‌دانستم تا از هنر مملکتم بگویم نه از خودم؛ زیرا آن‌قدر سرقله‌های هنر خوشنویسی صاحب نام هستند که ما در روزگار معاصر تلاش می‌کنیم حفظ هویت کنیم. استادان هنر ما خورشیدهایی هستند که طلوع کرده‌اند و غروبی برایشان نیست. چه کسی می‌خواهد نام میرعماد بزرگ را که از هند و مصر شاگردانی هنرش را حفظ کرده‌اند و امروز با سیاست‌های غلط غرب، خوشنویسی را به نام ترکیه ثبت کرده‌اند، از یاد ببرد؟ در حالی که در آنکارا و سایر شهرهای ترکیه سایه‌های خوشنویسی ایرانی مشهود است. این‌ها را که تاریخ از یاد نمی‌برد.»
او در پایان گفت: «ما هنرمان را مدیون مردم هستیم و آن‌ها ولی نعمتان ما و زاینده شور و شوق هر هنری هستند. چند سال قبل در روز معرفی «چهره‌های ماندگار» گفتم این روز را به هرکسی هدیه می‌کنم که این شراب مانا را در رگ‌های ما ریخته است. امروز این گردهمایی و حضور نشانه ارج نهادن شما به هنرمندان خودتان است. نام ایرانی اوراق زیادی از فرهنگستان هنر جهان را به خود اختصاص داده است.»
در پایان این آیین، بسیاری از حاضران در سالن، روی صحنه آمدند و یدالله کابلی را در فوت کردن شمع‌های تولدش همراهی کردند.
۵۷۵۷
آخرین دیدگاه