با آنکه دولت سیزدهم دارای رویکرد خوبی است و اقدامات خوبی انجام داده است اما نسبت به بعضی انتصابات باید توجه بیشتری شود.
علی الاصول انتصابات باید از منطق خاصی پیروی کند، سخن در این نیست که این انتصابات خوب یا بد است، بحث این است که منطق آن چیست؟ اخیرا رئیس قوه مقننه و شهردار تهران توسط وزیر علوم، تحقیقات و فناوری (عتف) جزو هیئت امنای دانشگاه تهران شدند.
طبعاً عضویت در هیئت امنای دانشگاه یا به لحاظ علمی است یا اجرایی و در غیر اینصورت سیاسی. اگر دو گزینه اول باشد قطعاً افراد دیگری در دانشگاه هستند که اگر نه بیشتر، دست کم با آنان مساویند و معلوم است که انتخاب بر اساس گزینه سوم بوده است.
باز بحث بر سر این نیست که قبلاً هم چنین کارهایی می شده است. آنها هم انتخاب درستی نمی کرده اند. مثلاً وزیر نفت یا مخابرات چرا باید جزو هیئت امنای دانشگاه باشد جز اینکه می خواهند از نفوذ و قدرت مالی یا سیاسی آنها استفاده کنند؟
آیا این خود به سیاسی کردن دانشگاهها به معنای خاص آن دامن نمی زند؟ در حالیکه دانشگاه محل دانش و پژوهش است و اگر سیاسی است در رابطه با کیان نظام و هویت کشور است و می خواهد هویت علمی کشور را در سطح ملی و جهانی ارتقا دهد.
این کار از دولتی که قرار است با رانت و تعارض منافع مبارزه کند بعید است اگر تعارض منافع شخصی نباشد تعرض منافع سازمانی قطعاً هست.
اصلاً چرا باید در کشور سازمانهایی باشند که پولدار و پولساز باشند و بعضی دیگر مفلوک و نیازمند به کمک. در مجلس هم کمیسیونها چنین وضعیتی دارند. اگر عدالت مهم است باید ثروت به گونه ای توزیع شود که بعضی مشاغل ومناصب سر قفلی نداشته باشند.
بنابراین با این همه اشتغالات آیا آنها می توانند به این کار مهم برسند؟ وظایف مصوب هیئت امنای دانشگاهها قابل توجه است و افرادی را می خواهد که هم از جنس دانشگاه باشند و هم وقت وسیعی داشته باشند تا بتوانند نسبت به خیر و شر دانشگاه اظهار نظر کنند.
آیا این پیشنهاد از جانب رئیس دانشگاه تهران بوده که بر او حرجی نیست، زیرا او می خواهد دانشگاهش به بهترین وجه اداره شود. سؤال این است که چرا وزیر عتف آن را مطرح کرده و چرا منتخبین و به ویژه رئیس مجلس آن را پذیرفته اند؟
یاد آن وزیری در دولتین قبل افتادم که گفت من با این وزارتخانه آشنا نیستم و نمی توانم و نمی دانم چگونه آن را اداره کنم، به او گفته شد از جده ات فاطمه زهرا کمک بگیر و او قبول کرد!
در اینجا هم شاید منتخبین گفته اند وقت نداریم و نمی توانیم به این امر مهم برسیم گفته اند توکل بر خدا، وقت شما را زیاد نمی گیریم. یعنی هیئت امنایی خیلی کار ندارد، سالی یک دو بار تشکیل می شود، یعنی تشریفاتی است ، مانند هیئت تحریریه مجلات که عملاً تشکیل نمی شوند و صورتجلسه های تنظیمی توسط سردبیر یا مدیر اجرایی نوشته می شود و دور می گردانند و امضا می گیرند و اگر غیر از این است پس این کار درست نیست.
از منظر دیگر آیا رئیس مجلس قطعاً به عنوان فرد حقیقی در جلسه شرکت می کند، و اگر چنین است مگر می شود وی را از مسؤلیتش جدا کرد. لذا یا او در جلسه شرکت نمی کند و قطعاً عذرش هم موجه است و یا شرکت می-کند و رئیس جلسه وزیر عتف خواهد بود و قطعاً پیشنهادهای رئیس مجلس متبع خواهد بود.
معنای دیگر آن شاید این است که دانشگاه تهران چون مهم است باید با این انتصابات به شکوه قبلیش برسد، یا این علامتی به دانشگاههای دیگر مخصوصا مستقر در شهر تهران است که ما چنین کردیم شما هم به فکر خودتان باشید یا اگر وزیر علوم خود چنین کرده لابد برای بعضی دانشگاههای دیگر باید رؤسای دو قوه دیگر را به کار گیرد. آیا این نوعی رانت نیست؟
اصلاً رئیس قوه باید فراسازمانی باشد و به جای خاصی تا وقتی مسئولیت دارد وابسته نباشد. آنچه می توان از این اقدام استنباط کرد استفاده از قدرت سیاسی و اجرایی رئیس مجلس و شهردار تهران است وگر نه افراد ذینفوذ و کم مشغله فراوان تری وجود دارند که می توانند بهتر این وظیفه را انجام دهند.
آیا بهتر نیست علیرغم صفا و صمیمتی که بین مسئولان وجود دارد مسئولیتها را پیچ در پیچ نکنیم و هر کس در جایگاه خودش کار کند و در آن مسئولیت پاسخگو باشد. گذاشتن بار زیاد بر دوش یک نفر باعث کم کردن انجام وظیفه اش در پست اصلی است. شهرداری، که قبلاً هم گفته ام کم از شهریاری نیست، آنقدر کار دارد که آقای زاکانی اگر خوب از عهده آن بر آید کاری کارستان کرده است و نخواهید که او در مسئولیتش تضعیف شود، رئیس مجلس، که خود قبلاً شهردار تهران بوده است، جای خود دارد.
آخرین دیدگاه