داود قیومی در کلاب‌هاوس خبرآنلاین با عنوان «طالبان؛ خطر بزرگ برای میراث فرهنگی مشترک ایران و افغانستان» می‌گوید رفتار طالبان در ماه‌های اخیر نشان می‌دهد که نگاه‌شان قومی و فارسی‌ستیزانه است و در حالی که خود را بیشتر ایدئولوژیک می‌دانند برخوردشان قومی است و در برابر زبان فارسی و حوزه فرهنگ، از خود گذشت ندارند و تعامل نشان نمی‌دهند.
به گزارش خبرگزای خبرآنلاین، کلاب‌هاوس «طالبان؛ خطر بزرگ برای میراث فرهنگی مشترک ایران و افغانستان» با حضور جمعی از اهالی فرهنگ، هنر و ادبِ این کشور از جمله غفران بدخشانی، داود قیومی، سیدحکیم بینش، مژگان نظری و… شامگاه یکشنبه ۲۳ آبان برگزار شد. کلاب‌هاوسی برای یافتن پاسخ این پرسش که «آیا چیرگی طالبان بر افغانستان را خطری برای میراث مشترک فرهنگی ایران و افغانستان می‌دانید و اگر می‌دانید چرا؟» و در بخشی از آن نگاهی شد به ابعاد و اندازه‌های خطری که با حضور طالبان در افغانستان، میراث فرهنگی مشترک ایران و این کشور از جمله زبان و ادبیات فارسی، آیین‌هایی چون نوروز، آثار باستانی و… را تهدید می‌کند.
از جمله حاضران در این گفت‌وگو داود قیومی بود که این‌طور گفت: «آن‌چه ما در مورد طالبان می‌دانیم و آن‌چه عملکرد آن‌ها نشان می‌دهد این است که آن‌ها چه در سال‌های ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۱ و چه امروز، گروهی افراطی‌اند و نسخه‌ای که از اسلام ارائه و مطابق آن عمل می‌کنند می‌تواند بسیار خطرناک و نگران‌کننده باشد. با توجه به جهان‌بینی و طرز دید طالب‌ها، نگرانی‌های بسیاری در حوزه فرهنگ و میراث مشترکِ دو کشورِ ایران و افغانستان احساس می‌شود و دلیل آن این است که طالب‌ها، در گذشته، در ارتباط با نمادهای زبان فرهنگی رفتارهای بسیار متفاوتی داشته‌اند. برخورد آن‌ها با یکی از نمادهای بزرگ تمدن افغانستان؛ بودا، نشان داد که مخالف تمام ارزش‌های تاریخی‌اند و رفتارشان در ماه‌های اخیر نشان می‌دهد که نگاه‌شان قومی و فارسی‌ستیزانه است و در حالی که خود را بیشتر ایدئولوژیک می‌دانند اما برخوردشان قومی است. در مجموع عملکرد آن‌ها نشان می‌دهد که در برابر زبان فارسی و حوزه فرهنگ، از خود گذشت ندارند و تعامل نشان نمی‌دهند.»
قیومی همچنین افزود: «تصور می‌کنم در درازمدت، در برابر زبان فارسی تلاش‌هایی انجام شود تا از یک سو در حاشیه قرار بگیرد و از سوی دیگر ارزش آن در سطح جامعه کم‌رنگ شود. هرچند وقتی سیر حیات زبان فارسی را در طول تاریخ افغانستان بررسی می‌کنید، می‌بینید که زبان فارسی با توجه به ظرفیتش، تنها زبان یک قوم نبوده و زبانی فراقومی بوده است. حتی در بحث سواد و خصوصا ارائه مفاهیم و تولید اندیشه، جدا از آن دسته از ساکنین افغانستان که به زبان فارسی صحبت می‌کردند، کسانی که می‌خواستند در حوزه معارف و دانش پیشرفت کنند به دنبال این بودند که دانش‌شان از مسیر این زبان بیشتر شود. به گمانِ من طالب‌ها توانایی برخورد با زبان فارسی را ندارند اما تلاش می‌کنند نقش آن را در محیط‌های گوناگون، در دانشگاه‌ها و مراکز فرهنگی کم‌رنگ کنند و می‌دانند کم‌رنگ ساختن زبان فارسی در کوتاه‌مدت و میان‌مدت کاری دشوار است اما در درازمدت شدنی است.»
متن کامل این کلاب‌هاوس را در سرنوشت زبان فارسی و نوروز در افغانستان پس از به قدرت رسیدن طالبان بخوانید.
۵۸۲۵۹
آخرین دیدگاه