درود؛شهرکی در حوالی نیشابور با درختان رنگارنگ وپر برگ در جوار رشته کوه بینالود؛ مولد نقاش و هنرمند صاحب رای ، مرحوم ایران درودی است.
این منطقه که هوای صبحش روح نواز است شخصیتی پرورد که بعدها در جهان هنر، نام ایران را که همواره پیوست عنوانش بود،بلند آوازه کرد .او فقط نقاش نبود ؛ راوی شور مردم و نور اندیشه وش سهروردی نیز بود.
علی رغم موفقیت شگرف در جوانی با تابلوزیبای نفت ( رگ های رمین، رگ های ما) که در چندین نشریه بین المللی و نمایشگاه جهانی به نمایش درآمد هیچگاه از خودش – ایران -. فاصله نگرفت.در چند گفتگوی تلویزیونی آخرین دهه زندگی؛ فیلسوفانه سخن می گفت، عارفانه رفتار می کرد و عاشقانه به جوانان اندرز می داد .
در کتاب « در فاصله دونقطه» سرگذشتش را نگاشت حرف اصلی کتاب شاید این بود که:شکست وموفقیت دو روی یک سکه اند باید تلاش کرد از هر شکستی سکوی تازه ای ساخت برای موفقیت و این تنها با »امید مدام »میسر است. در چند سال اخیر با وجود کسالت در برخی محافل هنری شرکت می کرد ؛ گاه، گله داشت چرا به بانوان التفات نمی شود البته در نمایشگاه چهره های ماندگار هنر های تجسمی ،جایش خالی بود.
آرزو داشت آثارش در موزه ای گرداوری و برای هموطنان عرضه شود که عملی نشد. امید که با مساعدت نهادهای هنری این گنجینه عظیم محفوظ بماند که «خاموشی تقوای ما نیست» خدایش رحمت کند.
آخرین دیدگاه