امید سعیدی، آهنگساز و خواننده آلبوم «به دشت نفتون»، این اثر را حاصل تجربه زیسته خود، آیین‌های موسیقایی مردم بوشهر، حضور همیشگی سازهای نی‌انبان و ضرب‌وتمپو در این مراسم، آشنایی با موسیقی کلاسیک و نواختن پیانو که رشته دانشگاهی‌اش بود، حضور در شهر تهران و مراوده با بامداد افشار، سرپرست گروه موسیقی «اتاق» می‌داند.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، «به دشت نفتون» نام آلبومی است به ایده‌پردازی، آهنگسازی و خوانندگی امید سعیدی و تنظیم بامداد افشار که در ۹ قطعه از زندگی مردمان ساحل‌نشین می‌گوید.
امید سعیدی در مورد سبک این قطعه که می‌توان در زمره Experimental Electronic (موسیقی الکترونیک تجربی) دانستش و همچنین براساس آن‌چه در ایران رایج است «تلفیقی» هم نامیدش، می‌گوید: «در ابتدا باید بگویم من هنوز واژگانی مانند «تلفیقی» را به‌عنوان یک سبک کاری نپذیرفته‌ام و گمان می‌کنم چون همه استفاده می‌کنند، ما هم استفاده می‌کنیم. آن‌چه می‌توان در مورد «به دشت نفتون» گفت این است که این اثر حاصل تجربه زیسته (Lived experience) من است و محصول حضور در آیین‌های موسیقایی مردم بوشهر از دوران نوجوانی، حضور همیشگی سازهای نی‌انبان و ضرب‌وتمپو در این مراسم، گوش‌آشنایی‌ام با موسیقی عزای بوشهری، آشنایی با موسیقی کلاسیک و نواختن پیانو که رشته دانشگاهی‌ام بود، حضور در شهر تهران و مراوده با بامداد افشار، سرپرست گروه موسیقی «اتاق». همه این‌ها با هم تبدیل به آن‌چه امروز در «به دشت نفتون» می‌شنوید شده است و به عقیده من، مسیر درست همین است؛ این که آن‌چه را در دست داشتیم، سبک‌وشیوه زندگی‌مان را وارد موسیقی کردیم و شاید به همین دلیل است که حاصل کار جذاب شده است. ما کارمان را انجام داده‌ایم و این که در چه سبکی قرار گرفته است را منتقدان و مفسران و تحلیل‌گران هستند که مشخص می‌کنند.»
او با بیان این که «من و بامداد تلاش کردیم با یکدیگر دیالوگ برقرار کنیم»، توضیح می‌دهد: «بامداد از جایی دیگر آمده است و من از جایی دیگر اما به نقطه‌ای رسیدیم که توانستیم با یکدیگر مکالمه کنیم. ما به‌عنوان دو موزیسین، یکی‌مان رگه‌هایی از موسیقی بوشهر را شناسایی و استخراج کرد و دیگری کوشید با رگه‌هایی از موسیقی الکترونیک یکی‌اش کند. به‌عنوان مثال بامداد در قطعه «اُندُربُندُر» از من خواست تنها پنج نتِ پیانو بنویسم، به این دلیل که رباتِ دستی طراحی کرده بودیم که پنج انگشت داشت و می‌بایست آهنگی می‌نوشتیم که تنها با همین پنج انگشت روی پنج کلید اجرا شود. من آن‌چه را بامداد خواست وارد موسیقی بوشهر کردم و به این نتیجه رسیدم که اتفاقا اتفاق جالبی رخ خواهد داد. چرا که این‌گونه می‌توانستم موسیقی بوشهر را به سمت مینیمالیسم هم ببرم. اگر به ریشه‌ها دقت کنید می‌بینید که به‌عنوان مثال، رقص بندری با ساز نی‌انبان پر از لوپ (Loop) است یا ریتم آهنگ‌های بندری سراسر تکرار است و این تکرار یکی از عناصر موسیقی مینیمال است. در کنار آن، با واردشدن به مسئله «حذف‌کردن» به یکی دیگر از ویژگی‌های موسیقی مینیمال دست پیدا کردم. به این صورت که بخش‌هایی از ملودی‌های مرسوم و بسیارشنیده‌شده را حذف کردم با تاکید بر این که ساختار اثر آسیبی نبیند. چرا که همواره تمام تلاشم را می‌کنم تا مبادا این حذف آسیبی به کلیت ساختار بزند و هرچند شاید کارم از دیدگاهی سنتی، ساختارشکنانه به نظر بیاید ولی حفظ نظام کلی موسیقی بوشهر، لحن و تاکیدات آن همیشه برایم مهم بوده است.»
متن کامل این گفت‌وگو را در روایت موسیقایی زندگی مردم ساحل‌نشین؛ فریاد که ما تشنه‌لبیم بخوانید.
۵۷۲۵۹
آخرین دیدگاه