داریوش طلایی در مراسم رونمایی از آلبوم «ردیف میرزاعبدالله برای تار و سه‌تار» در تالار رودکی از مشکلی اخلاقی در میان اهالی موسیقی گفت و از صحبت نکردن آن‌ها که باسوادان موسیقی خواندشان با یکدیگر گلایه کرد.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، مراسم رونمایی از آلبوم «ردیف میرزاعبدالله برای تار و سه‌تار اجرای داریوش طلایی» امروز، دوشنبه ۲۸ تیر با حضور مهمانانی چون سیدمجتبی حسینی، معاون هنری وزیر فرهنگ‌وارشاد اسلامی، مهدی افضلی، مدیرعامل بنیاد رودکی، علی‌اکبر صفی‌پور، مدیرکل دفتر برنامه‌ریزی و آموزش‌های هنری معاونت هنری و علی نیکنام‌انزابی، مدیرعامل انجمن موسیقی در تالار رودکی برگزار شد.
در ابتدای این مراسم مجید کیانی، موسیقی‌دان شناخته‌شده، نوازنده سنتور و مدرس موسیقی در سخنانی که از طریق ویدئو پخش شد، گفت: «خوشحالم که می‌بینم در زمان ما آلبومی از ردیف میرزاعبدالله آن هم با ساز تار و سه‌تار و اجرای استاد خوب‌مان داریوش طلایی در حال انتشار است. همان‌طور که می‌دانید ما در فرهنگ موسیقایی‌مان دو نوع موسیقی در اختیار داریم؛ یکی موسیقی نواحی مختلف که ارزش بالای فرهنگی و قومی دارد و دیگر موسیقی ردیف‌دستگاهی که می‌تواند مانند زبان فارسی، موسیقی رسمی همه اقوام باشد. با نگاهی به این موسیقی می‌بینیم که همه مناطق ایران و حالت‌های آهنگ‌های آن‌ها را در خود دارد و به نظر می رسد همه این‌ها در موسیقی ردیف‌دستگاهی هست و یک موسیقی رسمی و ملی را برای ما فراهم آورده است و از آن‌جا که در فرهنگی شفاهی و سینه‌به‌سینه تدوام پیدا کرده است حالتی بداهه را هم در خود محفوظ دارد. اجراکنندگان موسیقی ردیف‌دستگاهی حتما باید استادان بزرگی را در زمان خود دیده باشند و ردیف را اصیل و با اسلوب بسیار صحیح اجرا کنند که استاد داریوش طلایی چنینند.»
سخنران بعدی احمد رجبی، مدرس فلسفه و از شاگردان داریوش طلایی بود و در ادامه شاگردان داریوش طلایی، شاهد علیزاده، نسترن گیو و کیارش روزبهانی به تک‌نوازی و آناهیتا رمضانی و علی رحیمی به دونوازی پرداختند.
پژمان تدین از موسیقی‌دانان و مدرسان ایرانی مقیم ایتالیا نیز در سخنانی ویدئویی گفت: «خیلی سال پیش وقتی کتاب ردیف استاد داریوش طلایی را دیدم برایم بسیار جالب بود و مشاهده کردم که شاگردان اروپایی با آن که گویی عصاره ردیف‌مان است ارتباط ملموس‌تری برقرار می‌کنند. داریوش طلایی شناخت بسیار درستی از چگونگی آموزش موسیقی ایرانی به غیرایرانی‌ها دارد و می‌داند که ما ناچاریم روش‌مان را اندکی تغییر دهیم و به عصاره و اسلوب بپرداریم و آموزش تزئینات را به پس از آن موکول کنیم. کاری که داریوش طلایی به دقیق‌ترین شکل ممکن انجامش داده است.»
داریوش طلایی آخرین سخنران این مراسم بود که گفت: «منی که ۵۰ سال پیش می‌گفتم تار دیگر چیز ندارد که بیاموزم، در طول این ۵۰ سال لحظه‌ای نبوده است که به دنبال موسیقی ایرانی و آموختن تار نروم، نیاموزمش و در جست‌وجویش نباشم و این اتفاق تا همین امروز ادامه دارد. در این ۵۰ سال چه اتفاقی افتاده است؟ باید تلاش کنم در پنج دقیقه برایتان بگویم. من ابتدا موسیقی را با این دید می‌زدم که باید تکنیک داشت و گمان نمی‌کنم هیچ‌گاه بتوانم تکنیک آن زمانم را چه از لحاظ سرعت و چه از لحاظ قدرت تکرار کنم اما با آدم‌های دیگری آشنا شدم و چیزهای دیگری آموختم. خاطرم هست توجه استاد نورعلی‌خان برومند در همان جلسه کنکور به من جلب شد و بعد دکتر داریوش صفوت با نگاهی که به موسیقی ایرانی و ارتباط آن با معنویت و عرفان و حال داشت دریچه‌ای را به رویم باز کرد. من مراحلی را در موسیقی ایرانی طی کردم که دیگر وابسته به تکنیک ظاهری نوازندگی و دانستن همان مطالبی که به صورت ساده و سطحی مطرح می‌شد نبود.»
او در پایان گفت: «اشتباهات را چگونه می‌توان پیدا کرد؟ زمانی که چند باسواد شاهد وقوع آن باشند و بگویند مشکل چیست اما متاسفانه باسوادهای ما در موسیقی با یکدیگر صحبت نمی‌کنند و این مشکلی اخلاقی است که شاهد گفت‌وگو نیستیم. کاری که من می‌خواستم انجام دهم این بود که این سواد موسیقی را بیرون بکشم و بگویم شاخصه‌های موسیقی ایرانی چیست و چه چیزی موجب می‌شود که ما صفت ایرانی بودن به آن بدهیم و معتقدم در این میان میرزاعبدالله نقطه عطفی است و هم حضور فیزیکی‌اش، هم عکسش، هم سازش و هم راویانش موجودند. من براساس احساس دین و وظیفه این اخلاق را از استادانم آموختم و تلاش کردم طی ۵۰ سال گذشته بعدی جهانی به موسیقی ایرانی بدهم و از حالت رمزآلودبودن بیرونش بیاورم.»
۵۸۲۵۹
آخرین دیدگاه