روزنامه جوان نوشت: علامه محمدرضا حکیمی، قرآن‌پژوه، فقیه، مجتهد و متفکر بزرگ معاصر به دلیل ابتلا به کرونا در بستر بیماری است.
علامه حکیمی پس از دریافت دوز دوم واکسن کرونا به دلیل ضعف بدنی در بیمارستان بستری شدند و مشخص شد که وی به کرونا مبتلا شده است، اکنون با گذشت نزدیک دو هفته از بستری شدن استاد، خبرها از بهبود نسبی حال وی حکایت دارد.
مرتضی کیا یکی از آشنایان علامه درباره آخرین وضعیت وی می‌گوید: «حال عمومی استاد خوب است، اما تحت نظر پزشک هستند و به دلیل ضعف در حال دریافت سرم و داروهای تقویتی دیگر هستند.»
کیا با بیان اینکه حال جسمی استاد حکیمی خوب است و حتی قادر است نماز بخواند، می‌گوید: «با توجه به تحت نظر بودن همچنان علائم خطرناک هم وجود دارد، هرچند دو هفته پیش واکسن کرونا دریافت کردند، اما علائم موجود پزشکان را بر آن داشت تا ایشان فعلاً تحت مراقبت باشند.»
وی می‌افراید: «وضعیت عمومی محمدرضا حکیمی کاملاً خوب است و استاد، هوشیاری کامل دارند، اما زمان ترخیص از بیمارستان فعلاً مشخص نیست.»
صفحه رسمی علامه حکیمی نیز با انتشار عکسی از بستری شدن وی در بیمارستان، ضمن تأیید ابتلای علامه به بیماری نوشته است: «علامه محمدرضا حکیمی در بستر بیماری و درگیری با ویروس کرونا – این ابتلای روزگار بشری – هستند، برای سلامت ایشان دعا کنید.» این صفحه اینستاگرامی همچنین تصویری از تربت کربلا را منتشر و عنوان کرده است: «عطیه‌ای ملکوتی از تربت آستان حسینی که دوست قدیمی و هم‌شاگردی مکتب معارف علوی، آیت‌الله آقا سیدعلی سیستانی به نیت استشفا برای علامه حکیمی فرستاده‌اند…».
علامه حکیمی متولد فروردین ماه ۱۳۱۴ در مشهد است و تحصیلات علوم دینی را از سال ۱۳۲۰ آغاز کرده و در سال ۱۳۶۲ وارد حوزه علمیه خراسان شده است. وی از سال ۱۳۴۸ اجازه اجتهاد گرفته است، در همان سال امام خمینی (ره) در پیامی از آقای حکیمی با عنوان «جناب مستطال ثقه‌الاسلام آقای محمدرضا حکیمی دامت افاضاته» یاد می‌کنند. مهم‌ترین اثر علامه کتاب «الحیات» است که به عنوان دایره المعارف اسلامی دارای شهرت جهانی است.
ایشان پیش از انقلاب با استاد علی شریعتی در ارتباط بوده است و مرحوم شریعتی حکیمی را وصی شرعی خود قرار می‌دهد. در ابتدای متن وصیتنامه دکتر شریعتی خطاب به علامه حکیمی آمده است: «برادرم، مرد آگاهی و ایمان، اخلاص و تقوی، آزادی و ادب، دانش و دین، محمدرضا حکیمی.» استاد حکیمی نیز در یکی از کتاب‌های خود به ذکر خاطره‌ای از شریعتی پرداخته و می‌نویسد: «.. هنگام تحصیل در پاریس، برای مدتی کوتاه به ایران آمد. در آن سفر کوتاه، میان من و او گفت‌وگویی شد که مایلم با نقل آن، نکته‌ای را یادآور شوم. من می‌دانستم که شریعتی، با آن شور و نبوغ و کنجکاوی، با بسیاری از متفکران و انقلابیون و پیروان مکتب‌های دیگر تعامل داشته و مطالبی جدید را فراگرفته و آفاتی دیگر را دیده است، از این رو دوست داشتم، بدانم که به چه نتیجه‌ای رسیده است و چه نسخه‌ای برای نجات مردم و کشور خود دارد. بحثی را آغاز کردم در این باره که راه نجات جامعه ایران چیست؟! و او سخنی گفت که هرگز فراموش نمی‌کنم: ما تا هنگامی که علی و فاطمه را داریم، به هیچ مکتبی و ایسمی نیاز نداریم، اما باید علی و فاطمه را به مردم بشناسانیم.»
علامه در سال ۸۸ به عنوان برگزیده جشنواره فارابی مورد تقدیر قرار گرفت ولی از پذیرفتن جایزه خودداری کرد و در پیامی خطاب به برگزارکنندگان جشنواره نوشت: همان گونه که پیشتر هم یادآور شده‌ام، بار دیگر تأکید می‌کنم که تا هنگامی که در جامعه ما فقر و محرومیت مرئی و نامرئی بیداد می‌کند، برگزاری چنین جشنواره‌هایی از نظر اینجانب در اولویت نیست. در این جشنواره از فاضلان و استادانی، به نام خدمت ۵۰ساله به علوم انسانی تجلیل شده است. پرسش این است آیا این علوم برای ثبت در کتاب‌ها و در دنیای ذهنیت است یا برای خدمت به انسان و حفظ حقوق انسان و پاسداری از کرامت انسان است در واقعیت خارجی و عینیت؟…».
۵۸۵۸
آخرین دیدگاه