محمد اکبریان اظهار کرد: سندروم گیلن باره نوعی بیماری است که اعصاب محیطی را گرفتار می‌کند. عملکرد اعصاب محیطی به گونه‌ای است که مغز را با تمام قسمت‌های بدن در یک ارتباط گسترده نگه می‌دارد؛ یعنی فرمان‌های مغزی به وسیله این ارتباطات به سایر نقاط بدن می‌رسند. این ارتباط را می‌توان به نوعی سیم کشی گسترده و دقیق تشبیه کرد که عوامل و محرک‌های محیطی را به مغز می‌رساند و برای انجام حرکات، فرمان‌های مغزی را به عضلات منتقل می‌کند. اگر این ارتباط کارش را به درستی انجام ندهد مغز فرمان را می‌دهد، ولی این سیم کشی نمی‌تواند فرمان را به ارگانی که اجرا کننده است برساند.
او افزود: گلین باره یکی از بیماری‌هایی است که باعث اختلال در کار سیستم هماهنگ کننده مغز می‌شود. این بیماری منجر به از بین رفتن و آسیب به رشته‌های محیطی که در حال رفت و آمد به مغز هستند، خواهد شد. در این بیماری رشته‌های عصبی نمی‌توانند فرمان‌های مغزی را به محیط ببرند یا احساسات محیطی را به مغز برسانند که در این شرایط شخص فلج می‌شود.
این متخصص مغز و اعصاب ادامه داد: علت این بیماری هنوز به طور قطعی مشخص نیست، ولی احتمالا یک بیماری خود ایمنی باشد به طوری که بدن خودش ماده‌ای می‌سازد که باعث اختلال در انتقال فرمان‌ها می‌شود. بعضی از متخصصان معتقدند بیماری‌های ویروسی مثل کووید می‌تواند یکی از علل این سندروم باشد.
اکبریان بیان کرد: وقتی ویروس‌ها وارد سیستم ایمنی می‌شوند بدن ماده‌ای می‌سازد که ویروس را بکشد، به احتمال زیاد این ماده روی اعصاب محیطی تاثیر منفی می‌گذارد و آن را از بین می‌برد. در این بیماری عضلات به تدریج ضعیف می‌شوند و گاهی ممکن است فرد کاملا فلج شود و به طور کلی احساسات در اندام‌های بدن را از دست دهد.
اکبریان تصریح کرد: سندروم گلین می‌تواند در سریع‌ترین زمان ممکن طی ۲۴ یا ۴۸ ساعت به صورت حاد در مغز مستقر شود. درمان این بیماری به کمک دارو و به صورت تدریجی انجام می‌شود. در بعضی موارد بسیار نادر نیز بیمار تا آخر عمر بهبود پیدا نمی‌کند.
او افزود: برای تشخیص این سندروم به یک معاینه دقیق نورولوژیک نیاز داریم. بهترین وسیله برای تشخیص این بیماری نوار عصب و عضله است. در مراحل بعدی آزمایش‌های خون و نمونه برداری از مایع نخاع به عنوان روش‌های تشخیصی مکمل مورد استفاده قرار می‌گیرند.
این متخصص مغز و اعصاب بیان کرد: برای درمان این بیماری ابتدا باید از طریق تصفیه پلاسما، سموم وارد شده به بدن را خارج کنیم. در مرحله بعدی به کمک تجویز برخی از دارو‌ها مثل ترکیبات کورتون، واکنش‌های سم سازی را ضعیف می‌کنیم.
اکبریان ادامه داد: در مراحل تکمیلی درمان با کمک دارو‌ها و پس از توقف علائم بیماری به کمک فیزیوتراپی در طولانی مدت و یا با استفاده از دز‌های یاداور شدت اوج گیری بیماری را کنترل می‌کنیم.
این متخصص مغز و اعصاب گفت: به طور کلی درمان این سندروم ۷۰ تا ۸۰ درصد نتیجه بخش است و جای نگرانی برای بیمار وجود ندارد و فقط در کمتر از ۲۰ درصد از موارد ممکن است بهبودی حاصل نشود.
آخرین دیدگاه