وی در این مقاله تاکید می کند دولت استرالیا بازداشتگاه هایی را در خارج از این کشور راه اندازی نموده و از سال 2001 تا 2007 ده ها هزار پناهجوی ایرانی، افغان، عراقی و سریلانکایی را در این مکان ها اسکان و آزار داده است.
موضوع بازداشتگاه های استرالیا برای ایران چندان غریبه نیست. در 5 ژوئن 2017 یک پناهجوی ایرانی در بازداشتگاه استرالیا در «مانوس» کشته شد و وزارت امور خارجه ایران نیز به آن اعتراض كرده و از استرالیا خواست تا بازداشتگاه های پناهجویان را تعطیل کند.
بارنز که مسئول سازمان حقوق بشر استرالیا نیز بوده، در مقاله فوق همچنین افشا کرد که بومیان استرالیا نیز از حقوق بشر کمتری برخوردارند به گونه ای که درصد زندانیان بومی در مقایسه با جمعیت بومیان بیشتر است و از امکانات بهداشتی و تحصیلی مناسبی برخوردار نیستند.
این فعال حقوق بشری همچنین تصریح کرد که استرالیا در رأی گیری اخیر قطعنامه شورای حقوق بشر سازمان ملل درباره ایجاد یک کشور مستقل فلسطینی و نقض حقوق بشر در سرزمین فلسطین توسط اسرائیل، رأی مخالف داده است.
بارنز سوابق ناگوار حقوق بشری استرالیا را به منظور اثبات این نظریه خود در مقاله اش آورده و معتقد است استرالیا با این نوع سوابق ضد حقوق بشری دیگر صلاحیت ندارد تا چین را در خصوص مسائل حقوق بشر متهم کند.
اگرچه وضعیت حقوق بشر استرالیا چندی پیش به دلیل کشتار غیرنظامیان افغان مورد توجه جهانیان قرار گرفت اما در حقیقت، قبل از این حادثه استرالیا در زمینه حقوق بشر سوابق بدی داشته اما جهان با آن چندان آشنا نبوده است.
آنچه تعجب همگان را بر می انگیزد این است که هر چند استرالیا نسبت به نمایش زشت خود در زمینه حقوق بشر اهمیتی نمی دهد اما به وضعیت حقوق بشر سایر کشورها به ویژه کشورهای در حال توسعه از جمله چین توجه بسیار زیادی نشان می دهد. مثلا استرالیا همیشه به ضعیت حقوق بشر اقلیتهای قومی «شین جیانگ» چین علاقه فوق العاده ای نشان داده و در بسیاری مواقع یا خودش یا با همکاری با دیگر «متحدان حقوق بشری» به این بهانه به چین حمله کرده است.
اگر استرالیا با وجود آن همه سوابق حقوق بشری خود بازهم تصور کند صلاحیت انتقاد از حقوق بشر سایر کشورها را دارد، باید این طور برداشت کرد که کانبرا فکر می کند حقوق بشر خود در هر صورتی باید بهتر باشد ولی حقیقت آن است که این یک نوع استکبار و خودبزرگ بینی در مسائل حقوق بشری بیش نیست.
اما سئوال اینجا است که آیا مساله فوق فقط محدود به داشتن یا نداشتن خودبزرگ بینی است؟ نه قطعا این طور نیست و مساله خیلی پیچیده تر است و به این مساله بر می گردد که آن همه اتهامات و انتقادات و محکومیت های استرالیا و متحدان غربی اش علیه چین مخصوصا در مساله شین جیانگ در حقیقت متکی بر اطلاعات ساختگی و کاذب بوده است!
برای مثال به راه انداختن شایعات ساختگی درباره شین جیانگ کاری سخت نیست و جدیدترین مورد آن این است که اندیشکده «موسسه سیاست راهبردی استرالیا» یک گزارش احساسی درباره شین جیانگ منتشر نمود و در آن مدعی شد پژوهشگران طبق تصاویر ماهواره ای 380 به اصطلاح «اردوگاه کار اجباری» جدید را در شین جیانگ شناسایی کرده اند.
آنچه مضحک است این است که این موسسه استرالیایی به همه بناهای دیواردار در شین جیانگ مشکوک است و علاقه دارد آنها را به عنوان «اردوگاه کار اجباری» معرفی کند.
کذب بودن این گزارش گمراه کننده موسسه استرالیایی بلافاصه با انتشار تصاویری واضح توسط دولت محلی شین جیانگ آشکار شد. طبق این عکس ها، بناهایی که موسسه استرالیایی سعی داشت به عنوان «اردوگاه های کار اجباری» معرفی کند، مدرسه یا خانه سالمندان بودند.
عکس: بنایی که در گزارش موسسه استرالیایی به عنوان «اردوگاه کار اجباری» معرفی شده است، خانه سالمندان شهرستان ماکت از توابع شهر کاشغر شین جیانگ است. (موقعیت جغرافیایی: 38.8367N，77.7056E)
عکس: بنایی که در گزارش موسسه استرالیایی به عنوان «اردوگاه کار اجباری» معرفی شده است، شهرک لجستیک شهرستان مارالبیشی از توابع شهر کاشغر شین جیانگ است. (موقعیت جغرافیایی: 39.8252N，78.5501E)
عکس: بنایی که در گزارش موسسه استرالیایی به عنوان «اردوگاه کار اجباری» معرفی شده است، دبستان دهستان «یانتاک» شهرستان مارالبیشی از توابع شهر کاشغر شین جیانگ است. (موقعیت جغرافیایی: 38.9950N，77.6682E)
عکس: بنایی که در گزارش موسسه استرالیایی به عنوان «اردوگاه کار اجباری» معرفی شده است، دبیرستان شهرستان مارالبیشی از توابع شهر کاشغر شین جیانگ است. (موقعیت جغرافیایی: 38.9046N，77.6153E)
البته این فقط جدیدترین قسمت سریال «شایعات درباره شین جیانگ» است که با تهیه کنندگی موسسه سیاست راهبردی استرالیا که نام «اندیشکده» را یدک می کشد، تولید شده است.
در واقع، این موسسه و دیگر موسسات مشابه که خود را اندیشکده مستقل معرفی می کنند، تحقیقاتی یا دانشگاهی نیستند بلکه ابزارهایی سیاسی هستند که به منظور تحقق اهداف سیاسی تعیین شده به کار گرفته می شوند. نتایج «تحقیقات» آنها معمولا تخیلی و پر از تعصب و خصومت علیه کشورهای هدف است.
آنها کار خود را با سرنخ های مطرح شده توسط سازمان های غیردولتی مخالف چین شروع می کنند و پس از آن برای نتیجه ای که از قبل مشخص است از افرادی به عنوان شاهد استفاده می کنند که راستی آزمایی شهادت آنها به هیچ وجه قابل اثبات نیست.
این دسته به اصطلاح «اندیشکده ها» و «چین شناسان» از جمله «آدریان زنز» تبعه آلمانی، منبع اکثر شایعات کنونی درباره شین جیانگ هستند که در سراسر جهان منتشر می شود.
درهای شین جیانگ به روی همه جهان باز است و سفر به آنجا کار دشواری نیست و برای مشاهده یک شین جیانگ واقعی به هیچ وجه لازم نیست از عکس های گرفته شده از ماهواره ها استفاده کرد.
ولاگرهای (فعالان رسانه ای) خارجی که در شبکه های اجتماعی جهانی فعالیت می کنند و سفرنامه های ویدئویی خود به شین جیانگ را منتشر کرده اند قطعا یک راه خوب و قابل اطمینان برای آشنایی با واقعیت شین جیانگ هستند.
کافی است شایعه پردازان عینک تعصب سیاسی و خودبزرگ بینی را بردارند و به تماشای ویدئوهای فعالان رسانه ای و بلاگرها بنشینند. اگر این کار را انجام دهند با چشم خود جزییات تکاپوی روزمره ساکنان شین جیانگ، تصاویر خیابان ها و زندگی نه چندان متفاوت آنها با بقیه جهان خواهند دید.
اما چه خوب است که در خلوت خود به این سوال پاسخ دهند که آیا بهتر است به مشاهده تجربیات عینی کسانی که به شین جیانگ سفر کرده اند، استناد کرد یا گزارش های مبهم و کذب اندیشکده ها و سیاستمداران استرالیا و غرب را ملاک قرار داد؟
badoorbin.comakhbarazad.comمنبع : خبرفوری
آخرین دیدگاه