میثم نیلی معتقد است یکی از مصیبت‌های حوزه فرهنگی، عدم ثبات سیاست‌هایی است که در کولی گرفتن از فرهنگ، به دنبال لبخند به اصطلاح سلبریتی‌ها می‌رود .
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، میثم نیلی، فعال عرصه فرهنگ، که مهمانِ برنامه «منحصر به فرد» در رادیو جوان بود، از ابعاد مختلف جنگ فرهنگی گفت.
او توضیح داد: «حضرت امام و رهبری، بارها و بارها مسئله جنگ فرهنگی را بیان کرده‌اند. اتفاقی که در نسل ما افتاد این بود که فهمیدیم نقصان‌های فرهنگی ، عمیق و عمیق‌تر شونده است. چرا که داشتیم هرروز بدتر از دیروز می‌شدیم.»
این فعال فرهنگی افزود: «ما در حوزه سیاسی و نظامی، دشمن خود را در مقابل‌مان درک می‌کردیم، و شاید موفقیت‌های بزرگ در این حوزه، به دلیل ملموس بودن مبارزات است. اما در حوزه فرهنگی، مبارزه در حیطه و ساحت معرفت، گرایش‌ها و بینش‌هاست. ما در جنگ فکری، عقیدتی، گرایشی، شناختی و امثال آن، سازمان عزم رزم در سازمان‌ها نداشتیم. دو راه وجود داشت، یک این‌که ما سازمان‌ها را متحول کنیم که این کار واقعا نشدنی بود؛ چرا که ساختار این سازمان‌ها، غیر قابل انعطاف شده و غول بروکراسی، دعواهای بین سازمانی و اختلافات هم بر آن افروده شده بود. طرف مقابل ما، یک نظام تمدنی، فرهنگی و رسانه‌ای و دارای قدرت پول و سرمایه بود که کاملا به صورت جبهه‌ای عمل می‌کرد. کار هرچه مردمی‌تر باشد، ماندگارتر است. هرچه به سمت کار سازمانی پیش برویم، کارآمدی آن کمتر می‌شود. ما در آن دوره، پنج الی شش سمفونی فاخر در حد بین‌المللی داشتیم که دردوره‌های دیگر تکرار نشد.»
او ادامه داد: «یکی از مصیبت های حوزه فرهنگی، عدم ثبات سیاست هاست. صریح عرض می کنم، وقتی که سیاست می‌خواهد از حوزه رسانه و فرهنگ اصطلاحا سواری کوتاه مدت بگیرد، این‌جا لبخند سلبریتی‌ها مهم می‌شود. زمانی که دستگاه های فرهنگی نظام با سیاست های متناقض مواجه می شوند، آن هنرمندی که می خواهد در راستای ارزش های جمهوری اسلامی حرکت کند، دچار تناقض در فهم از شرایط و کار درست می شود.»
نیلی بیان کرد: «حوزه فرهنگ و هنر، حوزه ای استمراری است. سیاست موسیقی در دوره آقای صفار، نقطه مقابل ۵،۶ سال قبل آن بود. لذا عدم امتداد و عدم ثبات سیاست، باعث عدم پیشرفت می‌شود. البته امروزه، این ماجرا وضع بهتری دارد.»
او اظهار کرد: «مجموعه هایی که ادای خصوصی بودن را در تولیدات فرهنگی در می آورند، متاسفانه اکثرا به شدت رانتی و استفاده کننده از مولفه های قدرت، هستند. لذا خصوصی بودن، صرفا ادایی از آن هاست چرا که با پشتوانه دستگاه های فرهنگی و نظارتی بوجود آمده و مرتزق از پول های گوناگون نفتی ، گازی و رانت های صنعت خلاقه و امثال آن هستند. همچنین بعضی معتقد هستند اگر فلان مرز ها را بشکنیم، مخاطبان ما بیشتر می شوند. اما این طور نیست. پژوهش ها نشان می دهد در اوایل دهه ۷۰، متوسط ۸۰ میلیون بلیت فروخته شده، یعنی هر نفر در سال به سینما رفته و فیلم دیده است. اما الان اینطور نیست. چرا که در آن زمان ، خانواده ها به سلامت محتوا اطمینان داشته اند، در صورتی که در حال حاضر اینطور نیست. لذا سلامت محتوا در میزان نقش فرهنگی اثر گذار است. آن چیزی که باید بطور جدی به آن پرداخته شود، این است که آیا قانون گذاران ما فیلم های امروز را به رسمیت می شناسند؟»
نیلی درباره مجمع ناشران بیان کرد: «ناشرانی در سال ۳۰۰ عنوان کتاب جدید تولید می کنند. این ناشران به اقتضا نیاز بازار، کتاب ها را تولید کرده و از نظر مالی از جای دیگری پشتیبانی نمی شوند. اما آیا نظام اسلامی می تواند خود را از فرهنگ منفک کند؟ آثار تاریخی فاخر ما و کتاب های عظیم شعر، در دوره خود مورد حمایت قرار گرفته اند. لذا نظام اسلامی ما که مسئله اصلی آن جنگ فرهنگی است، در قبال مردم ایران و چه بسا جهان وظیفه دارد. مسئله فرهنگ، مسئله بی جهت دیدن آن است. یارانه به محتوا باید داده شود، نه صرف تولید. قوانین فرهنگی ما ضمانت اجرا ندارد و صرفا توصیه نامه هست.»
برنامه «منحصر به فرد» کاری از گروه اندیشه رادیو جوان است.
۵۷۵۷
آخرین دیدگاه