باورم نمی‌شود که ۳۹ سال دوستی و رفاقت و برادری یک مرد بزرگ را در یک لحظه از دست دهیم و نظام یکی از بزرگترین ضربات تاریخ سیاسی و امنیتی خود را تحمل کند.
باید بپذیریم که ضربه خوردیم و آسیب جدی دیدیم. نمی‌شود پیرامون شخصیت حاج قاسم بدون شناخت و معرفت سخن گفت. شاید این سخن من مورد پسند عده‌ای به ویژه ای افرادی که در مسئولیت هستند، نباشد اما به باور من قاسم سلیمانی یک فرد عادی بود که به مرور زمان رشد کرد و در تاریخ زندگی خود هر روز در حال شدن بود.
شهید سلیمانی قبل از آنی که یک فرمانده باشد پذیرفته بود که یک سرباز تمام عیار امام و رهبری است. قبل از اینکه بپذیرد یک چهره تاثیرگذار ملی و بین المللی باشد، پذیرفته بود که یک چهره مردمی برای حل معضلات و مشکلات مردم است. نمی‌شد کسی به او مراجعه کند و او بی توجه باشد. حاج قاسم نسبت به تمامی جریانات سیاسی آگاه بود، خط داشت و جنبه فکری و آرمان خود را داشت اما برای مصالح ملی هیچ گاه تفکر خود را تحمیل نمی‌کرد و همه را می پذیرفت.
هفته‌ای نبود که با هم دیدار نداشته باشیم؛ بیش از ۸۰ درصد دیدارهای ما دوستانه بود. نمی‌شد مراجعه‌ای درباره فردی به او داشته باشم و او بی تفاوت باشد. افراد بسیاری از چهره‌های فرهنگی و هنری گرفته تا سیاسی در داخل و خارج، اگر کسی مشکلی داشت و به او مراجعه می‌کرد او قاسم سلیمانی انقلابی نبود بلکه یک سلیمانی تمام عیار کامل بود.
مطمئن هستم اگر او بود، مشکل رهبری اصلاحات و معضلاتی که به وجود آمد، به گونه‌ای دیگری حل و فصل شده بود. آخرین گام‌ها و کارهای او جلسات مشترکی با مسئولان دو طرف برای حل مشکلاتی بود که هنوز هم وجود دارد. سلیمانی باور داشت که همه فرزندان امام و انقلاب هستند و برای انقلاب مرز خودی و غیرخودی نمی‌شناخت. سلیمانی به دلیل اینکه فرزند ایران بود بارها برای حل مشکل کسی که حتی در زندان بود و یا مشکل امنیتی و سیاسی داشت تلاش می‌کرد. تعبیرهای سیاسی برای او اصلاً مفهومی نداشت. برای همین می گویم که باید او را بشناسیم و با شناخت او سخن بگوییم درباره فردی که توانست تاثیر زیادی بگذارد.
افرادی مانند امیرکبیر و حسنک وزیر که در تاریخ ایران درخشیده‌اند و نامدار بودند، کم بودند. همچنین افرادی که در طول تاریخ، فرمانده بودند کم بودند؛ ما یک نادر افشار داریم که اگر بخواهیم ابعاد فکری سلیمانی را با نادر مقایسه کنیم از زمان تا آسمان تفاوت است. سلیمانی روزی که فرماندهی قدس را می‌گیرد، مقاومت را تبدیل به ادبیات بین المللی می‌کند. همین ادبیات، بزرگترین رمز مبارزه با نظام استکبار می‌شود. شهید سلیمانی مقاومت را در دنیای بیرون اسلام تبدیل به یک ادبیات کرد.
از آنجا که معرفت سلیمانی کامل شده بود، توانست تاثیرات شگرفی باقی بگذارد. سلیمانی خداشناسی و فهم درست از دولت و ملت را کاملاً دریابد و به اخلاق باورهای فکری و فرهنگی خود را ابلاغ کند. سلیمانی به لحاظ فکری معتقد به مکتب انقلابی شیعی متصل به حضرت امام و رهبری بود و او به همه مراجع تقلید در نجف احترام می‌گذاشت. سلیمانی هم یک فرمانده بود هم یک دیپلمات تمام عیار. به عنوان یک دیپلمات می گویم که کسی را دیپلمات تر از سلیمانی ندیدم. او در مذاکرات خود نمونه کامل بود. بسیاری از کنشگران سیاسی آرزو داشتند شهید سلیمانی یک روزی رئیس جمهور شود و اندیشه او بتواند رمزگشای گرفتاری‌های مردم و کشورمان باشد.
کسانی که ادعای دنباله روی از او دارند اگر بخواهند استمرار و ادامه فرهنگ او را به جامعه تجویز کنند، باید دانشنامه مقاومت را با نام سلیمانی تدوین کنند و دانشگاه‌ها از او به عنوان دانشمند سیاسی تمام عیار که خودش را وابسته به هیچ جریانی نمی‌داند، معرفی کنند.
آخرین دیدگاه