تسنیم نوشت: یکی از شاهدان واقعه بمباران شهر اندیمشک، می‌گوید: ۴۶ سالم بود و زیاد شهید دیده بودم، ولی این‌بار فرق می‌کرد. در بمباران ۴ آذر ۶۵ صدام اندیمشک را شخم زده بود.
در سحرگاه یک روز پاییزی در سال ۶۵، خلبانان عراقی خود را برای انجام طولانی‌ترین حمله هوایی به خاک ایران آماده می‌کردند. بیش از ۵۴ فروند هواپیما در این عملیات شرکت داشتند. شهری که باید مورد هدف قرار می‌گرفت، اندیمشک بود؛ دروازه ورودی خوزستان که موقعیتی استراتژیک در جنگ داشت.
اندیمشک در جنگ تحمیلی نقش حیاتی ایفا کرد؛ به طوری که ادوات جنگی عموماً از شهر اندیمشک به جبهه منتقل می‌شد. در صورت انهدام یا کم‌اثر شدن نقش این شهر، نیروهای رزمنده با چالش‌های متعددی مواجه می‌شدند.
ایستگاه و میدان راه‌آهن هدف اولیه این بمباران هوایی بود و پس از آن، جنگنده‌های عراقی به منازل مسکونی، دبیرستان شریعتی، نیروگاه تأمین برق سد دز، پادگان‌های نظامی از جمله دوکوهه و … نیز یورش بردند.
این بمباران به مدت یک ساعت و ۴۵ دقیقه طول کشید و علی‌رغم تأکیدات حقوق بین‌الملل بر عدم بمباران مناطق مسکونی، کشور عراق اقدام به این حملات با ۵۴ فروند جنگنده کرد که خسارت‌های زیادی را بر جای گذاشت و بیش از ۳۰۰ نفر از شهروندان شهید و حدود ۷۰۰ نفر مجروح شدند. شدت حمله به گونه‌ای بود که از آن با عنوان طولانی‌ترین بمباران هوایی پس از جنگ جهانی دوم یاد می‌کنند. بنا به گفته شاهدان عینی، جنگنده‌های عراقی نه تنها مراکز نظامی و غیر نظامی که حتی بیابان‌های اطراف شهر و زنان و کودکانی را که برای حفظ جان خود به آن سمت می‌دویدند، مورد حمله قرار دادند و بسیاری از مردم غیر نظامی را به شهادت رساندند.
در زمان بمباران هوایی شهر اندیمشک با مرکزیت ایستگاه راه‌آهن، کارکنان و کارمندان ایستگاه به ویژه نیروهای حساس ایستگاه مثل کنترل خط و دپو حاضر به ترک صحنه نشدند و از جمله رشادت‌ها و از خودگذشتگی‌های کارکنان ایستگاه می‌توان به فداکاری شهید تیمور غلام‌زاده اشاره کرد که در حین بمباران سعی در انتقال لوکوموتیوهای مانده در ایستگاه به پناهگاه را دارد که در حین جابجا کردن لوکوموتیو سومی مورد اصابت راکت هواپیمای عراقی قرار گرفت و به مقام والای شهادت نائل شد.
۵۸۵۸
آخرین دیدگاه