حسین محجوبی، نقاش شناخته‌شده در مراسم تشییع پیکر ایران درودی با انتقاد از تاخیر در ساخت و راه‌اندازی موزه این نقاش تازه درگذشته گفت: «ایران درودی می‌گفت نمی‌خواهم باور کنم که بازی‌ام می‌دهند و دروغ می‌گویند، می‌خواهم امیدوار باشم. او نمی‌دانست کسی نیست که آرزوهایش را پاسخ دهد و شاید می‌دانست و غرورش آن را مخفی می‌کرد.»
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، مراسم بدرقه پیکرِ زنده‌یاد ایران درودی به خانه ابدی، صبح امروز، سه‌شنبه ۱۱ آبان از موزه هنرهای معاصر آغاز شد و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) پایان گرفت.
ایران درودی خود را چه‌طور معرفی می‌کرد؟
عمید نائینی در آغاز این برنامه که با اجرای پیام دهکری همراه بود، ضمن تشکر از حاضران گفت: «ایران درودی منظومه‌ای از استعدادهای خلاقانه و جنبه‌های هویتی گوناگون بود. جنبه آفرینش در نقاشی هویت اصلی این هنرمند بود. نقاشی رویای مقدس ایران درودی بود و فقط خلق یک اثر هنری برای او مهم نبود، بلکه از نیرویی درونی سرشار می‌شد که از ایمان درونی‌اش می‌جوشید.»
او ادامه داد: «ایران درودی اشرافی کامل بر آفرینش در وسعتی گسترده داشت و گرمای قدرت تخیل و نیروی غریزی تصویرگری این هنرمند همواره برای اهل هنر ستودنی است. ساخت فیلم مستند، نویسندگی و ویراستاری بخشی از ویژگی‌های این هنرمند بود که در رویکردهای مختلف سختکوش و سختگیر عمل می‌کرد.»
نائینی در ستایش ایران‌دوستی این هنرمند گفت: «زنده‌یاد ایران درودی به ایران و سرزمین مادری خود عشقی عجیب داشت و همواره به ایرانی‌بودن خود می‌بالید. ایران همواره تکه‌ای از جانش بود و این عشق جنبه عملی نیز داشت. زمانی که با هنرمندان و مشاهیر فرانسوی دیدار کرد در معرفی خود گفت: «من ایران هستم.»
ایران از میان تاریکی‌ها گل، نور، خون و خاک استخراج می‌کرد
جواد مجابی، شاعر و نویسنده پیشکسوت نیز در تشریح ویژگی‌های کار زنده‌یاد ایران درودی گفت: «جامعه ایران در صد سال اخیر با این سوال مهم روبه‌رو بوده که ما که هستیم و چه خواهیم کرد. طبیعتاً این مسئله ما را با تاریخ خود روبه‌رو می‌کند و ناگزیر هستیم تاریخ را به اکنون احضار و اکنون را در شرایط خاص خود تحلیل و همچنین نقشه‌ای برای فردای خود ترسیم کنیم. ایران درودی به عنوان یک هنرمند جزو این متفکران تاریخی ما بوده است که به گذشته ایران از مشروطه تاکنون توجه کرده است.»
او افزود: «دانستن تاریخ برای درودی بسیار مهم است. خود را در دل تاریخ قرار می‌دهد و از میان تاریکی‌های تاریخ گل، نور، خون و خاک را استخراج می‌کند. ایران درودی تنها به تاریخ اکتفا نمی‌کند و به دشواری‌های زمانه خود و به دغدغه‌های هنرمند در نوسان نیز توجه دارد. او را می‌توان به عنوان یک روشنفکر شناخت که به مسائل خود و زمانه خود آگاه است و مسئله سرنوشت مردم همواره برایش مهم بوده است و برای همین در میان اغلب روشنفکران و در دل مردم ایران جایگاهی خاص دارد. این سوال برای او مطرح است که برای فردا چه کار باید کرد، البته هنرمند پاسخی ندارد اما پرسش‌های مهم خود را برای آینده مطرح می‌کند. ایران‌درودی در نقاشی‌هایش به دقت وسوسه‌ها و دغدغه‌های ذهنی ایجاد و پرسش‌هایی را برای آینده مطرح می‌کند.»
زبان ایران، شمشیری بی‌محابا بود
حسین محجوبی، نقاش شناخته‌شده کشورمان نیز در این مراسم گفت: «نشستن در کنار ایران درودی به نحوی بود که گذر زمان را نمی‌فهمیدیم. ایران درودی آمد تا نوری بر تاریکی ایجاد کند. او جنگجو و بی‌پروا و زبانش شمشیری بی‌محابا بود و بر هر کس که ناحق و بر هر کس که پست و فرومایه بود، می‌تاخت.»
محجوبی با انتقاد از تاخیر در ساخت و راه‌اندازی موزه ایران درودی گفت: «او آرزو داشت موزه‌ای از آثارش داشته باشد و با این که محقق نشد، می‌گفت نمی‌خواهم باور کنم بازی‌ام می‌دهند و دروغ می‌گویند و می‌خواهم امیدوار باشم ولی او نمی‌دانست کسی نیست که آرزوهایش را پاسخ دهد و شاید می‌دانست و غرورش آن را مخفی می‌کرد.»
زنده‌یاد ایران درودی، نقاش شناخته‌شده در گفت‌وگویی به مناسبت ۸۴ سالگی‌اش گفته بود: «از شما می‌خواهم دعا کنید که بتوانم موزه‌ام را افتتاح کنم و بعد بروم. می‌دانم مرگ باشکوهی خواهم داشت. چرا که باشکوه زندگی کردم، عاشقانه دیدم و از مشکلات زندگی گذشتم. من از همه لحظاتم لذت بردم و قدر لحظه‌به‌لحظه زندگی را می‌دانم.»
او جمعه هفتم آبان ۱۴۰۰ پس از تحمل سه ماه بیماری، در سن ۸۵ سالگی به دلیل ایست قلبی درگذشت بی آن‌که افتتاح موزه ایران درودی را به چشم دیده باشد. رویدادی غمبار که علی‌اکبر صادقی، دیگر نقاش شناخته‌شده نیز در گفت‌وگو با خبرآنلاین به آن اشاره کرد.
از جمله حاضران در این مراسم می‌توان به طاها بهبهانی (نقاش و مجسمه‌ساز)، جواد مجابی (شاعر و نویسنده)، حسین محجوبی (نقاش)، حجت‌الاسلام محمود دعایی (مدیرمسوول روزنامه اطلاعات)، علیرضا تابش (مدیر فرهنگی)، احمد مسجدجامعی (مدیر و کارشناس فرهنگی)، بزرگمهر حسین‌پور (کاریکاتوریست)، عباس مشهدی‌زاده (نقاش و مجسمه‌ساز)، حبیب‌الله صادقی (نقاش)، ساعد نیک‌ذات (عکاس و فیلمبردار)، سیف‌الله صمدیان (مستندساز)، احسان آقایی (رییس موزه هنرهای معاصر تهران)، نیک‌نام حسینی‌پور (مدیرعامل موسسه هنرمندان پیشکسوت)، عمید نائینی (روزنامه‌نگار و رییس بنیاد ایران درودی)، هادی مظفری (مدیرکل هنرهای تجسمی)، محمدجواد حق‌شناس (عضو پیشین شورای شهر تهران)، علیرضا اسماعیلی (دبیر فرهنگستان هنر) و جمعی از هنرمندان و دوستداران هنر اشاره کرد.
این مطالب را هم بخوانید:
◾️ علی‌اکبر صادقی: متاسفم که ایران درودی، راه‌اندازی موزه‌اش را ندید و رفت
◾️ ایران درودی درگذشت
◾️ ایران درودی، هنرمندی ایرانی در سطح جهانی
۵۷۲۵۹
آخرین دیدگاه