اگر این روزها در کنار خانواده یا نزدیکان خود احساس می کنید کم طاقت شده اید، یک دلیل ساده برای این امر وجود دارد.

میزان بردباری و تحمل ما در برابر ناملایمات، درواقع بستگی زیادی به توانایی های عمومی ما در غلبه بر دشواری های زندگی دارد.

اگر تمامی توان تحمل و شکیبایی خود راصرف یک مورد یعنی قرنطینه شدن کنیم، بدیهی است که میزان کمتری ازآن برای دیگر امور زندگی از جمله مدیریت خانواده،کار، روابط اجتماعی یا مدیریت امور مالی باقی می‌ماند.

در چنین وضعیتی متوجه می‌شویم که مشکلات جدیدی را تجربه می‌کنیم که پیشتر برایمان وجود نداشت، مشکلاتی که ناشی از کاهش توان تحمل، مدارا و بردباری در ماست.

دکتر رضا ویسانی فر، رییس بیمارستان روانپزشکی قدس سنندج در خصوص وضعیت روحی و روانی خانواده ها در روزهای کرونایی گفت: مشکلات روانی ناشی از بیماری کرونا به قدری گسترده شده است که تمام افراد با مشکلات پیش آمده ناشی از این بیماری آشنایی دارند و یا حتی آن را تجربه کرده اند.

وی اظهار کرد: به دلیل شرایطی که پیش آمده خانواده ها از هم دور شده اند، دیدوبازدیدها و مسافرت ها خیلی کم ترشده و این ها باعث پایین آمدن آستانه تحمل مردم نسبت به مشکلات شده است به طوری که کوچکترین مشکل می تواند از حد تحمل افراد بالا برود و منجر به بروز بسیاری از مشکلات روانپزشکی شود.

رییس بیمارستان روانپزشکی قدس سنندج، افزود: در این روزهای کرونایی بیشترین میزان مراجعات افراد به کلینیک های روانپزشکی با تشخیص اختلال اضطرابی، وسواس و افسردگی است که یکی از مهم ترین عواملی که باعث این مشکلات شده،سردرگمی ناشی از اخبار و اطلاعات متناقض است که شاید همه افراد قدرت تجزیه و تحلیل آن ها را نداشته باشند و این ها باعث تعارضات و خطاهای شناختی می شود.

وی در ادامه عنوان کرد: خیلی از افرادی که دچار افسردگی و اضطراب می شوند، نسبت به درمان آن اقدام نمی کنند و همین باعث بروز مشکلات حادتر می شود،بنابراین توصیه می شود که اگر مواردی از ابتلا به اضطراب و افسردگی وجود دارد حتما به متخصص روانپزشکی مراجعه کنند.

به گفته ویسانی فر، پدیده سوگ یکی از مشکلات بزرگی است که در شرایط کنونی به آن خیلی توجه نشده است، در مباحث روانپزشکی مسئله ای به نام سوگ پاتولوژیک وجود دارد که مربوط به سوگ هایی است که روند طبیعی خود را طی نکرده اند و در آینده میان مدت و درازمدت تاثیرات بدی را برای افراد سوگوار به همراه خواهد داشت.

این روانپزشک کردستانی عنوان کرد: سنتی که در جامعه ما وجود دارد این است که وقتی کسی عزیز خود را از دست می دهد اطرافیان به او تسلی خاطر می دادند و با سرخاک رفتن این افراد کم کم با این مسئله کنار می آمدند و سوگ مراحل طبیعی خودش را طی می کرد اما به دلیل شیوع ویروس کرونا همه این ها دستخوش تغییر شده و حتی ممکن است بعضی از افراد از این قضیه که یکی از اعضای خانواده خود را در اثر کرونا از دست داده اند شرم داشته باشند و همه اینها باعث شده که در این دوران کرونایی پدیده سوگواری سالمی نداشته باشیم.

رییس بیمارستان روانپزشکی قدس سنندج خاطرنشان کرد: بهترین راهکار برای خانواده ها در این روزها این است که خود را با این شرایط وفق دهند و نسبت به مشکل پیش آمده پذیرش داشته باشند و بدانند که این مشکلی است که رفع و بعد از مدتی این بیماری به طور کامل کنترل خواهد شد.

وی یادآور شد: خانواده ها سعی کنند که متناسب با شرایط موجود تغییراتی را در سبک زندگی ایجاد کنند و این باعث افزایش تحمل نسبت به مشکلات از لحاظ روانی خواهد شد.

نبود فعالیت های جایگزین در درون خانواده ها موجب ایجاد سرآسیمگی و آشفتگی در افراد می شود می شود

ناصر کریمیان، معاونت امور توسعه پیشگیری بهزیستی استان کردستان گفت: بحران کرونا باعث شده سبک زندگی خانواده ها تغییر پیدا کند.

وی در خصوص وضعیت روحی و روانی خانواده ها در روزهای کرونایی اظهار کرد: قبل از شیوع کرونا خانواده ها را به پیوندهای اجتماعی، پیوندهای فرد به فرد و نیز حفظ آنها تشویق می کردیم تا همین پیوندها تبدیل به مکانیسمی برای پیشگیری از آسیب های اجتماعی شوند، اما این روزها به سبب رعایت پروتکل های بهداشتی و تاکید روی حفظ حریم ها و فاصله گذاری اجتماعی این پیوندها کاهش یافته است و یک سری فشارها و استرس ها در درون خانواده ایجاد شده به ویژه در درون خانواده هایی که هیچ مکانیسمی برای تقویت فعالیت جایگزین وجود ندارد.
وی افزود: افراد مدام در معرض اخبار کرونا قرار دارند و همین باعث می شود دوباره سیستم ایمنی بدن به واسطه آن استرس که در سطح جامعه تزریق می شود ضعیف عمل کند.

معاونت امور توسعه پیشگیری بهزیستی استان کردستان بیان کرد: عمده ترین مشکلات خانواده ها در دوران کرونا این است که آمادگی روحی و روانی را برای مقابله با این مسئله نداشته و افراد از طریق دولت، رسانه و جامعه از لحاظ ذهنی آمادگی لازم برای تحمل این شرایط را ندارند و فعالیت های جایگزین در درون خانواده ها هم وجود ندارند و همین باعث ایجاد سرآسیمگی و آشفتگی می شود.

وی عنوان کرد: اگر از بعد ساختاری و اجتماعی بخواهیم به این موضوع نگاه کنیم در پیک های اول و دوم و سوم و چهارم همیشه تاکید شده است که مشاغل باید تعطیل شوند و چون سرپرست خانواده ها جزو این مشاغل محسوب می شوند، از لحاظ تامین حداقل معیشت خانواده ها دچار مشکل هستند.

به گفته کریمیان در این دوران دید و بازدیدها و دیدارهای خانوادگی که منبع انرژی بخش و حمایتگرانه هستند،متاسفانه کم رنگ شده و کاهش پیدا کرده است.

وی در ادامه عنوان کرد: راهکارهای مقابله با این وضعیت این است که افراد این بیماری را به عنوان یک واقعیت اجتماعی قبول کنند و بپذیرند که خروج از این پیک کرونا نیاز به عزم همگانی دارد و در هنگام قرنطینه خانگی خود را با فعالیت های ورزشی و هنری سرگرم کنند،ورزش های و وقت خواب منظم داشته باشند و در این دوران با مطالعه کتاب و استفاده مناسب از فضای مجازی اوقات فراغت خوبی را برای خود رقم بزنند.

معاونت امور توسعه پیشگیری بهزیستی با اشاره به اینکه خود سازمان بهزیستی یک دفتر مشاوره تلفنی به صورت 1480 دارد و آمادگی مشاوره به مردم را در زمینه ها مختلف دارند و روان شناسان و مشاوران به صورت عمومی و تخصصی به آن ها مشاوره تلفنی می دهند.

کریمیان خاطرنشان کرد: دولت باید برنامه ریزی درستی در خصوص رعایت پروتکل های بهداشتی و کمک به اقشار ضعیف و افرادی که به سبب کرونا شغل خود را از دست داده اند،انجام دهد و از طریق رسانه های جمعی به خصوص رسانه های ملی برنامه های خوبی را برای مردم تدارک ببینند.

وی یادآور شد: هم چنین قوانینی که وضع می شود ضمانت اجرایی داشته باشد و در تمام شهرها به صورت کامل اجرا شوند، خود مردم هم وظیفه دارند پروتکل های بهداشتی را رعایت کنند و تا زمانی که یک عزم جدی در تمام لایه های جامعه وجود نداشته باشد، در واقع این پیک های کرونا مجددا تکرار می شود.

معلوم نیست که با برچیده شدن قرنطینه بتوانیم همچون گذشته مرتب به رستوران های محبوب مان سر بزنیم یا با دوستان و خویشاوندان دیدار کنیم.

باید بپذیریم که جهان دیگر مانند دوران پیش از همه گیری نخواهد بود و پیداست که زندگی در جنبه های گوناگونش عمیقاً تغییر خواهد کرد و بامقداری اندوه و غم آمیخته می شود.

بی گمان نیاز به افزایش حمایت از سلامت روان مردم این روزها بیشتر از پیش ملموس است به ویژه افراد آسیب پذیری که پیشتر نیز از مشکلات روحی و روانی رنج می‌برده اند، کسانی که به طور جدی بیمار بوده اند و بهبود یافته اند.

همچنین کارگران و کارمندان بخش های کلیدی و حیاتی که وظایفی چالش برانگیز و دشوار بر عهده داشته‌اند، هر چه جلو می‌رویم نیاز این افراد به حمایت بیشتر می شود.