دولت منطقه هنگ کنگ به عنوان یکی از تقسیمات کشوری چین نیز اعلام کرده است این نوع گذرنامه را به رسمیت نمی شناسد و شرکت های هواپیمایی نیز باید از مسافران هنگ کنگی بخواهند پاسپورت منطقه اداره ویژه هنگ کنگ یا شناسنامه شهروندی هنگ کنگ را به عنوان سند هویتی خود ارائه دهند.
این اقدام قانونی چین بازتاب های زیادی در رسانه ها داشته و طبق معمول گزارش های گمراه کننده نیز منتشر شده که از میان آنها می توان به گزارش های مربوط به احتمال محروم کردن هنگ کنگی ها از حق رای اشاره کرد.
با این حال، این سئوال باید مطرح شود که واقعا چین با به رسمیت نشناختن پاسپورت ملی برون‌مرزی بریتانیا که در دست برخی هنگ کنگی هاست، به دنبال محروم کردن حق رای آنها است؟
هنگ گنگ یکی از مستعمره های قدیمی بریتانیا بوده که حاکمیتش در یکم جولای سال 1997 با برگزاری مراسمی رسمی، از بریتانیا به چین تحویل شده است. با توجه آنکه هنگ کنگ دیگر جزو قلمرو بریتانیا محسوب نمی شد، چین نیز پاسپورت قدیمی بریتانیا را که در دست هنگ کنگی ها بود، به رسمیت نشناخت؛ در این شرایط، پاسپورت ملی برون‌مرزی بریتانیا طبق تفاهمنامه ای میان پکن و لندن به برخی هنگ کنگی های واجد شرایط اعطا می شده است.
بریتانیا در تفاهمنامه فوق متعهد شد این پاسپورت به نام «پاسپورت ملی برون‌مرزی» (BNO) که به هنگ گنگی های واجد شرایط داده می شود، فقط به عنوان سند مسافرتی مورد استفاده قرار گیرد و بنا بر این صاحبان آن نیز از حق اقامت طولانی مدت در بریتانیا و دیگر حقوق و اختیارات شهروندی بریتانیا برخوردار نخواهند بود. از این رو، می توان این پاسپورت را به نوعی ویزای اقامت شش ماهه توصیف کرد.
اما بریتانیا سال گذشته این تعهد خود را شکست. بوریس جانسون نخست وزیر بریتانیا یکم جولای 2020 در سخنرانی خود در پارلمان اعلام کرد دولتش حقوق بیشتری به 300 هزار هنگ کنگی دارنده پاسپورت ملی برون‌مرزی بریتانیا و 3 میلیون هنگ کنگی دیگر واجد شرایط برای درخواست این پاسپورت اعطا می کند طوری که آنها اجازه اقامت 5 ساله در بریتانیا دارند و پس از پنج سال اقامت می توانند درخواست اقامت دائمی کنند و دوباره پس از یک سال اقامت دائمی، می توانند درخواست شهروندی بریتانیا را ارائه دهند. این در واقع یک نقشه راه مهاجرت به بریتانیا برای هنگ کنگی های دارنده پاسپورت ملی برون‌مرزی بریتانیا تلقی می شود.
لذا، آشکار است که لندن تعهد خود در تفاهمنامه با پکن درباره پاسپورت ملی برون‌مرزیِ بریتانیا را شکسته است.
طبیعتا چین با عهد شکنی لندن مخالفت و تاکید کرد این اقدام بریتانیا به منزله تبدیل برخی هنگ کنگی ها به شهروندان «درجه دو» بریتانیا محسوب می شود و به زبان دیگر ماهیت و متحوای پاسپورت ملی برون‌مرزی تفاهمنامه دوجانبه را تغییر می دهد و حق حاکمیت چین را نقض می کند.
بدیهی است که عهد شکنی لندن باعث شده پکن اعلام کند دیگر پاسپورت ملی برون‌مرزی بریتانیا به رسمیت نخواهد شناخت.
اما رسانه های بریتانیا به ویژه روزنامه «دیلی تلگراف» در پوشش این رویداد اصلا اشاره ای به نقض عهد دولت خود نکرده بلکه موضوع به اصطلاح «حقوق بشر و آزادی» را وارد بحث کرده و مدعی اند چین با این اقدام احتمالا به دنبال محروم کردن برخی هنگ کنگی ها از حق رای است.
معلوم است این رسانه ها سناریوی خود را خلق کرده و طبق آن، این رویداد را پوشش می دهند. سناریو آنها این گونه است: «با توجه به ممنوعیت دو تابعیتی بودن طبق قانون چین و به رسمیت نشناختن پاسپورت ملی برون‌مرزی بریتانیا توسط چین، اگر برخی هنگ کنگی ها داشتن این پاسپورت را انتخاب کنند، این به معنای آن است که آنها پاسپورت منطقه اداره ویژه هنگ کنگ و شناسنامه شهروندی هنگ کنگ خود را از دست می دهند و به عنوان شهروند منطقه اداره ویژه هنگ کنگ جمهوری خلق چین شناخته نمی شود و از این رو، به دست دولت چین از حق رای محروم می شوند.»
اگر اوضاع واقعا طبق این سناریو پیش رود، طبیعتا برخی هنگ کنگی ها حق رای خود را با این روش از دست می دهند اما سئوال اینجا است که این حق رای را خودشان ترجیح می دهند از دست بدهند یا دولت چین با زور از آنها می گیرد؟
پاسخ سئوال روشن و این است که خودشان از دست دادن حق رای را انتخاب می کنند. اما این نکته بدیهی در گزارش های رسانه های انگلیس اصلا مشاهده نمی شود. آنها عادت دارند در پوشش هر خبری مربوط به هنگ گنگ و چین، ابتدا «حقوق بشر و آزادی» را وارد بحث کنند همان طور که آنها شورشی های هنگ کنگ را که زیرساخت های شهر و فروشگاه ها را به آتش می کشیدند و عابران بی گناه را کتک می زدند، به عنوان مدافعان حقوق بشر و آزادی و قهرمان معرفی می کردند.
در واقع، در این بین، یکی از جنبه های مساله نیز نادیده گرفته شده است. هنگ کنگی ها که طبق نقشه راه ارائه شده توسط جانسون فعالیت می کنند، در واقع فقط یک «چک با تاریخ 6 ساله» را در دست می گیرند و در شش سالی که برای کسب شهروندی بریتانیا تلاش می کنند، نه شهروند چین هستند نه شهروند بریتانیا. آنها در این مدت وظایف شهروند بریتانیا را انجام می دهند اما از حقوق و اختیارات شهروند بریتانیا برخوردار نیستند و فقط توسط بریتانیا استفاده می شوند یا طبق گفته وزارت خارجه چین، شهروند «درجه دو» بریتانیا هستند.
پاسپورت ملی برون‌مرزی بریتانیا (گذرنامه BNO) که در دست برخی هنگ کنگی هاست، یادگاری از تاریخ استعمار هنگ کنگ است و صدور این گذرنامه برای هنگ کنگی ها نیز به این منظور صورت گرفته که بریتانیا می خواهد نوعی ارتباط با هنگ کنگ که مستعمره قدیمی خود است، را حفظ کند. با این حال، با توجه به آنکه بریتانیا یک بار قول خود را درمورد پاسپورت BNO شکسته است، چه کسی می تواند تضمین کند که دوباره تعهد خود را نقض نکند؟ آیا بریتانیا واقعا به فکر مراقبت از حقوق هنگ کنگی های دارنده این پاسپورت است؟ اگر چنین باشد، چرا قبل از جولای 2020 امکان کسب شهروندی بریتانیا را به آنها نداد؟ یا اینکه بریتانیا فقط می خواهد از این پاسپورت به عنوان ابزاری برای ایجاد شکاف در جامعه هنگ کنگ استفاده کند؟
badoorbin.comakhbarazad.comمنبع : خبرفوری
آخرین دیدگاه