نگاهی به خبرهای منتشر شده از شهاب حسینی در چند وقت اخیر نشان از کمرنگ شدن حضورش در بازیگری دارد. او انگار دغدغه‌های دیگری را در عالم هنر پی می‌گیرد و می‌خواهد «هنرمند» بشود.
شاید تغییر در مسیر بازیگری شهاب حسینی را – که دو، سه سالی است خیلی جدی‌تر شده – باید در اوایل دهه ۹۰ جُست که پس از چند سال اولین فیلم سینمایی خود را با نام «ساکن طبقه وسط» کارگردانی کرد.
او البته این تجربه را در تئاتر هم امتحان کرد؛ جایی که نمایش «اعتراف» را در سالن اصلی تئاترشهر روی صحنه برد و اگر چه انتقادهایی به ساختار کارش وارد بود، اما بجز خودش حضور بازیگر کاربلدی چون علی نصیریان و جذب مخاطبانی که برای اولین بار تماشای تئاتر را تجربه می‌کردند، آن نمایش را در زمان خود جزو کارهای قابل توجه تئاتر کرد؛ بخصوص اینکه بخاطر قیمت نه چندان گرانِ بلیت «اعتراف» نسبت به نمایش‌های پرچهره و پر زرق و برقی که بعدها روی صحنه آمدند، قشر گسترده‌تری از جامعه، راحت‌تر امکان خرید بلیت این نمایش را پیدا کردند.
حسینی بعد از کسب جایزه‌های مختلف در جشنواره فجر و جشن خانه سینما برای فیلم‌هایی همچون «محیا»، «درباره الی» و «سوپر استار» و نیز جایزه جشنواره کن برای بازی در فیلم «فروشنده»و همچنین بعد از تجربه کارگردانی، از حدود پنج سال قبل وارد عرصه تهیه‌کنندگی شد و حالا این کاری است که خیلی جدی‌تر آن را دنبال می‌کند، تا آنجا که یک شرکت فیلمسازی در ایران و خارج از کشور هم تاسیس کرده است.
او در یکی از اکران‌های خصوصی فیلم‌هایی که تهیه کرده دلیل این حضور خود را کمک به کشف استعدادهای جوان و نسلی تازه در سینما و نیز مدیریت سرمایه برای ساخت فیلم‌های باکیفیت با بودجه کم‌تر از یک فیلم سینمایی معمولی عنوان کرده است، اما این بازیگر شاید صریح‌ترین حرف‌ها درباره رویکرد تازه خود را در جشنواره فجر سال قبل مطرح کرده باشد.
شهاب حسینی در یکی از نیمه شب‌های بهمن سال ۹۸ در نشست خبری فیلم «شین» که هم تهیه‌کننده‌اش بود و هم بازیگر، به حرف‌ها و به قول خودش ناسزاهایی که مدت‌ها فقط شنیده بود، بی‌پرده پاسخ داد و در کنار آن، خط فکری خود را برای کار در سینما روشن‌تر بیان کرد.
او با اشاره به حضورش در خارج از کشور گفته بود: «کارهایی را سعی می‌کنم آن طرف برای خدمت به فرهنگ، تاریخ و ادبیات سرزمینم انجام دهم و مثلا اگر وقت می‌گیرم تا با رابرت دنیرو صحبت کنم، برای تاریخ این مملکت و استفاده از ظرفیت‌های آن در پروژه‌های فرهنگی است. کار من این است و همین را بلدم. دو سال است دنیا را می‌چرخم و به این ایمان رسیده‌ام که مشکل ما بین خودمان و با تعامل میان خودمان حل می‌شود. اگر منتظر کسی از بیرون هستیم، زهی خیال باطل.»
آن نشست خبری حاشیه‌ها و شاید هم خاطراتی ناخوشایند برای حسینی داشت که بعید است تا مدت‌ها او را پای گفت‌وگویی بنشاند، اما به نظر می‌رسد به دنبال همان تاکیدها و حرفهای خودش بوده که سراغ ساخت برنامه‌ای ترکیبی و گفت‌وگو محور رفته تا باب صحبت از رفاقت و معرفت را که این روزها کمرنگ‌تر شده، بیشتر باز کند و شاید هم در گپ‌وگفت‌های واقعی دنبال همان «لقمه معرفتی» باشد که سال‌ها قبل از آن گفته بود.
او مدتی قبل برای کارگردانی و اجرای برنامه‌ای با نام «همرفیق» از سازمان سینمایی مجوز گرفت و این روزها مشغول ضبط آن هست تا برای پخش در آبان‌ماه از پلتفرم نماوا آماده باشد.
حسینی در جشنواره فیلم کودک و نوجوان که از یکشنبه، ۲۷ مهرماه ْآغاز شده و به صورت آنلاین برگزار می‌شود، فیلمی را به کارگردانی پوریا حیدری اوره با نام «بعد از اتفاق» دارد که در بخش اصلی جشنواره با فیلم‌هایی همچون «خورشید» مجید مجیدی رقابت می‌کند و اگر جشنواره به اجبار آنلاین نمی‌شد حضور این چهره‌ها در اصفهان می‌توانست فضای متفاوتی را برای علاقه‌مندان به جشنواره رقم بزند.
او اخیراً برای ساخت فیلم سینمایی «سومین روز جهان» به کارگردانی محمدمهدی رسولی نیز از سازمان سینمایی مجوز گرفته است. همچنین فیلم «آن شب» به کارگردانی کورش آهاری و تهیه‌کنندگی محمد درمنش و «شین» به کارگردانی میثم کزازی را که در آن‌ها بازی کرده آماده نمایش دارد اما زمان دقیق اکران آن‌ها بویژه «شین» مشخص نیست و فعلا فقط خبرهای جشنواره‌ای و اکران خارجی «آن شب» بیشتر منتشر شده است.
«خورشید نیمه شب» و «نرگس» دیگر فیلم‌هایی هستند که حسینی در چند سال گذشته تهیه کرده، اما خبرهای موثق چندانی از آن‌ها منتشر نشده است.
او که تاکنون در بیش از ۵۰ فیلم سینمایی حضور داشته و نقش‌های مختلفی را ایفا کرده است، به نظر می‌رسد بازیگری دیگر خیلی برایش جدی نباشد همان طور که از ۱۰ سال پیش نبود، مگر نقشی خاص مثل «شمس تبریزی» در «مست عشق» حسن فتحی.
حسینی حدود یک دهه قبل وقتی اعلام کرده بود می‌خواهد برای مدتی از بازیگری دوری کند تا در یک وقفه به رفت‌وروب بایگانی مغزش بپردازد، از سینمایی گفته بود که دیگر اقناعش نمی‌کرد چرا که با همه کمبودها، فقط از بازیگر انتظار معجزه وجود داشت و از آن سو جامعه سینمایی هم به عملکرد خودش نگاه نمی‌کرد که ببیند به عنوان جامعه فرهنگی که قرار است ایده بدهد و فکرهای خوب داشته باشد، کجای کار است.
او که چند سال قبل در گفت‌وگویی تأکید داشت که دوست ندارد حرفهای که در آن مشغول است شغلش باشد، در جایی دیگر هم گفته بود: «هنر تا به تألیف نرسد پیشه آدم است. من تا وقتی که به تألیف در کار خود نرسم هنرپیشه‌ام، بعد از رسیدن به تألیف است که هنرمند می‌شوم یعنی کسی که صاحب‌نظر و صاحب‌فکر است. اما دیگر با بازیگری اقناع نمی‌شوم، یا باید رها کنم و بروم سراغ موسیقی، یا بروم پشت دوربین.»
و حالا او این روزها پشت دوربین را بیش از گذشته تجربه می‌کند و در عین حال حضور و فعالیت در خارج از کشور فرصت‌های تازه‌ای را برای بازیگری‌اش فراهم کرده است؛ مثل بازی در فیلم «غلام» به کارگردانی میترا تبریزیان به عنوان محصولی مشترک از ایران و انگلستان یا فیلم «اولین برف» ساخته حامی رمضان به تهیه‌کنندگی یک کمپانی فنلاندی که به تازگی اولین نمایش خود را در جشنواره هلسینکی پشت سر گذاشته است.او شاید از این پس سودای بازی در فیلم‌های خارجی را بیشتر در سر دارد.
badoorbin.comakhbarazad.comمنبع : خبرفوری
آخرین دیدگاه