اقتصادی/ ارتباطات 
امیر ناظمی پژوهشگر ایرانی حوزه سیاستگذاری فناوری نوشت:
باید دید و یاد گرفت و فهمید چرا و تا چه اندازه‌ای ما با پیشرفته‌ترین سیستم‌های جهانی فاصله داریم.
اما از دید من فاصله ما با آنچه در استونی روی داد را می‌توان در محورهای زیر خلاصه کرد:
تمرکززدایی در داده: در ایران هر سازمان یا وزارتخانه‌ای مشغول جمع‌آوری داده‌های شهروندان است. با آن‌که از لحاظ زیرساختی و با وجود مرکز ملی تبادل اطلاعات (NIX) سازمان‌ها هیچ ضرورتی برای ذخیره‌سازی داده‌های شهروندان ندارند و صرفا باید به تبادل داده بپردازند؛ اما مشکل اصلی چارچوب‌های ذهنی مدیریت دولتی است؛ که ترجیح می‌دهند هر کدام بانک اطلاعات و داده‌ای خود را تشکیل دهند. همین تفاوت به ظاهر کوچک است که کل معماری دولت الکترونیکی در ایران را ناممکن می‌کند.
مالکیت داده: مالکیت داده مربوط به شهروندان است؛ البته این امر به معنای مالکیت دنیای فیزیکی نیست. بلکه به آن معناست که استفاده سازمان‌های دولتی یا خصوصی (مانند پزشکی که نیاز به خواندن پرونده سلامت الکترونیکی بیمار دارد) بر عهده شهروند است. این امر تنها زمانی امکان‌پذیر است که شرط نخست تحقق یافته باشد؛ یعنی سازمان‌های مختلف بانک داده‌های خود را ایجاد نکرده باشند.
حفاظت و صیانت از داده‌ها: حفاظت از حریم خصوصی نیز به عوامل مختلفی وابسته است؛ اما نقطه شروع اصلاح سیستم همان شرط نخست است؛ یعنی جایی که هیچ بانک جامع و پرریسکی برای نفوذ و هک نباشد؛ یعنی هر سازمان دولتی تنها از داده‌های مورد نیاز استفاده می‌کند و نه آن‌که آن را ذخیره‌سازی کند.
یک‌بار ورود: به این معنا که دولت نباید اطلاعات یک شهروند را بیش از یک بار درخواست کند. به عبارتی دیگر اگر سازمانی داده‌ای را نیاز دارد که سازمان دیگر آن را در اختیار دارد باید از همان سازمان دریافت کند؛ که البته این هم به نوعی وابسته به همان شرط نخست است.
در یک کلام توسعه گاهی نیازمند تغییرات عمیق در چارچوب‌های ذهنی است. توسعه دولت الکترونیکی نیز از این امر مستثنی نیست. ما نیاز به تغییرات بزرگ در ساختار اداری و باورهای خود داریم؛ اگر دوست داریم نزدیک شویم به آنچه در این ارائه می‌بینید.
badoorbin.comakhbarazad.comمنبع : خبرفوری
آخرین دیدگاه